Filipijnen - Cebu

06-02-2017

Na een heerlijke lange laatste nacht in Bohol, worden we ‘s ochtends om 08.30 opgehaald door onze chauffeur. Hij brengt ons naar de haven van Bohol en hier pakken we de fast ferry richting Cebu. Eenmaal aangekomen op de haven komen werkelijk terecht in een kippenhok. We zien een aantal loketten en een complete chaos van mensen. De hele buitenruimte staat vol met mensen, schouder aan schouder, bagage staat overal en nergens, niks staat goed aangegeven en iedereen loopt en staat als een kip zonder kop door elkaar. Wat een ongeorganiseerde klotebende. We zien door de drukte even niet waar we nou precies moeten zijn en laten onze papieren zien aan zo’n mannetje die daar de mensen staat te helpen. Hij verwijst ons naar de ticketbalie. Mama laten we bij de bagage staan, papa en ik gaan in de rij staan. Of nou ja, rij…. In de mensenmassa die voor deze loketten staan. We hebben de boot van 10.00 uur en ik vraag me af of we dat halen, maar we hebben nog ruim een uur. We wachten en het duurt maar en duurt maar. Ik weet niet wat ze hier nou eigenlijk allemaal doen achter die loketten, maar het gaat weer op z’n fillipijns. Toeristen staan uren voor het loket, waarom? Een simpel kaartje kopen/verkopen wat duurt daar lang aan?? Ik denk dat we daar zo’n 35 min gestaan hebben, in die bloedhitte, in de mensenmassa, het zweet gutst als een waterval van je lichaam af, het was bijna niet te doen. Eindelijk zijn we aan de beurt. De griet achter het loket zegt doodleuk dat dat papiertje dat wij hebben (van de organisatie) al een ticket is, we hoeven alleen nog even de stoelen te bevestigen 2 loketten verderop. Meen je niet. Ok, nou weer in de rij dus. Door de drukte, het slecht aangegeven, de enorme chaos en het feit dat dit haventje veel meer mensen te verwerken krijgt dan dat ze aankunnen, raken mensen wat gestrest, wij ook. Met vele andere zou onze boot vertrekken om 10.00. Voorlopig staan wij en nog veel meer mensen met dezelfde tickets nog in een enorme rij. Gaan we nooit redden! Ze doen er uren over om 1 persoon te helpen. Het sterft hier van de Chinezen (Chinees Nieuwjaar) en die dringen allemaal voor, gelukkig werd hier een soort van rij gecreëerd door een beveiligingsmannetje, dus die werden teruggestuurd de rij in, achteraan. Wat een ontiegelijk kutvolk trouwens die chinezen! Om 10.06 kwamen wij eindelijk bij het loket, de tickets werden geprint en we sprinten richting de controle en wachtruimte. We worden tegengehouden, eerst moeten we de tassen labelen. Jezus! Gelukkig komt er op dat moment een mannetje die met labelstickers komt aangesneld om ons en de rest van de mensen met de boot van 10 uur te helpen. Als we de wachtruimte binnenkomen zit deze vol en worden net de deuren opengezet om aan boord te gaan. Ooohh…….. alles komt goed. De boot vertrekt uiteindelijk om 10.30 en het is 2 uur varen met deze fast ferry. We zitten nog buissiness class ook.! HA! Gelukkig is de zee rustig en hebben papa en ik geen last van zeeziekte. Tijdens het varen zien we veel vliegende vissen. Rond 12.30 komen we aan op de haven van Damaguette. Hier moeten we even een auto in die ons brengt naar de volgende haven om naar Cebu te gaan.  Bij dit kleine haventje komen we rond 13.00 aan. Hier moeten we een klein uurtje wachten en om 14.00 vertrekt dit kleine, armoedig bootje naar Cebu, het is ongeveer een half uurtje varen. Hier weer de auto in en na een uurtje komen we eindelijk aan op de eindbestemming. Ons resort is Seafari resort. (en stel je nou niks voor bij het woord hotel of resort, want het zijn geen massa resorts a la Turkije, het stelt hier echt geen ruk voor) heeft een aparte ligging. Het ligt aan het strand, maar je komt aan met de auto bovenop een berg. Je meld je boven en vervolgens moet je tientallen meters met een kronkelende steile smalle trap afdalen naar beneden. Het geeft een fantastisch uitzicht! Het traplopen is wat minder fantastisch, maar omlaag is altijd beter dan omhoog. Want omhoog, dat gaat nog een dingetje worden denk ik… Ik wil er nog even niet aan denken zeg maar. De bagage binden ze boven vast aan een zipline en gaat via deze weg naar beneden. Geniaal! Ik wou dat ik ook met dat ding kon. De kamer is mooi en simpel, we hebben een erg groot balkon, links en rechts vele palmbomen en daar tussen heel veel zeezicht. Mooi! In de avond zien we hier vele vuurvliegjes. Zo schattig! We slapen met het geluid van de golven en zee. Morgen is het DÉ dag: snorkelen met de walvishaai. De grootste vis ter wereld. Een droom die uitkomt. We zijn benieuwd!

07-02-2017

Walvishaaien dag!!! We worden om 06.30 verwacht bij de receptie, we melden ons en moeten naar boven (neeee he?!) We beginnen aan de klimpartij naar boven. Het is zwaar, het is warm en ergens op de helft heb ik geen bovenbenen meer over. Eenmaal boven staan we zwetend uit te hijgen. Het zijn 263 traptreden. Ja. We hebben geteld. We stappen met een paar spleetogen de open truck in en 10 min later komen we aan bij het stuk strand waar je de walvishaai kunt zien. Alles is wel een soort van georganiseerd, maar toch is het een chaos van mensen. Het snorkelen met de walvishaai is hier in Oslob de grootste ‘attractie’ die ze hebben. Het is een prachtig eiland, maar de meeste mensen die hier komen,  komen voor de walvishaai. Zo ook wij. We lopen het stappenplan af. 1 je naam noteren. 2 de instructies wat niet mag; niet aanraken, niet te dicht in de buurt, niet flitsen, uit de weg gaan wanneer ze willen passeren,.. 3 betalen. 4 je nummer wordt omgeroepen om naar een bootje te gaan. Ik krijg nog even commentaar op mijn wit uitgeslagen schouders, wat dat is? Dat is sunblock 50. Ik ben een beetje verbrand en dus heb ik me flink ingesmeerd, we staan en snorkelen steeds in de volle zon en ben niet van plan meer te verbranden, het doet namelijk pijn. Of ik het er ff af wil douchen. Euh nee. Het is sunblock waterproof. Dat gaat er niet vanaf hoor met een beetje water. Echt… ze letten overal op hier. Als we eenmaal aan de beurt zijn hebben we met z’n 3en een bootje en varen we iets uit de kust. Er liggen meerdere bootjes gespreid over het water. De walvishaaien worden hier door de plaatselijke bevolking gevoerd waardoor ze niet verder trekken. Dus helemaal ‘wild’ zijn ze niet. Ze zijn vreselijk groot en de naam klinkt beetje angstaanjagend maar deze dieren zijn volkomen goedaardig. Hun eten bestaan uit plankton. Zodra we het sein krijgen duiken wij het water in, we mogen 30 minuten genieten van deze reuzen. We zien meteen al de eerste walvishaai. JEUZES! Wel erg groot hoor! Heel indrukwekkend! Het is echt zo ontzettend gaaf. Ze zwemmen langs je en ook vaak onder je door. Je voelt je heel klein. Ze worden zo’n 12 tot 14 meter lang. Eentje komt van achter mij en ik probeer plaats te maken, maar omdat ik m te laat opmerk zwemt ie ineens op armlengte naast mij. Naast mij spreid hij zijn bek open om te eten en neemt een enorme teug water mee naar binnen en mij ook bijna! Pfff jeuzes, das nog best eng hoor! We hebben er in totaal zo’n 7 mogen zien denk ik. Wat was dit gaaf zeg! Dit mag je gewoon niet missen als je op de Filipijnen bent. Echt geweldig, dream come true! Om 08.00 waren we klaar en lopen we weer terug naar de plek waar we opgehaald worden door de chauffeur die ons terug zou brengen naar het resort. Even worden we aangesproken door een mannetje die vraagt of we naar de watervallen willen. Neuh… en we lopen verder naar ons busje. Aangekomen bij het busje zegt papa, ’joh tijd zat, kennen we vanmiddag ook nog doen’. Maar ja, mama en ik zijn het beide over eens dat we niet straks die trap gaan afdalen om dan vanmiddag vervolgens weer omhoog te moeten lopen. Als we gaan, gaan we nu. We hebben toch alles bij ons, waterdichte tassen, waterdichte camera, zwemkleding aan, handdoeken, ik zeg lets go! Want als ik eenmaal bij het resort beneden ben, ben ik niet van plan weer omhoog te gaan lopen en om nou de hele dag daar te zitten is ook niks. We besluiten nu te gaan. We vragen wat de mooiste watervallen zijn en dat we daar dan graag heen willen. Er wordt een brommertje met zijspan geregeld en binnen no time zijn we onderweg naar de Aguinid Falls, het zou wel, we hebben geen idee wat we moeten verwachten. Het is 35 min rijden. Papa zit in de zijspan, mama op de achterkant en ik zit achterop de brommer in amazonezit. Als we een tijdje onderweg zijn vraagt die gozer of we haaien willen zien. Haaien? Waar? Euh ja. Hij zet de brommer langs de kant van de weg en we lopen naar de zeekant, de zee ligt iets lager dan dat wij staan en van bovenaf zie je inderdaad de haaien zwemmen in het ondiepe, heldere water. Ik weet niet precies wat voor haaien het zijn, misschien iets van zandhaaien? Ik zoek het later nog eens op, ze waren niet zo groot. Metertje ongeveer, maar leuk hoor! Als we aankomen bij de watervallen schijnt het een avontuurlijk iets te zijn. Je gaat met gidsen de watervallen beklimmen. Oh? Wat vet. Nou ok, kom maar op. De waterval bestaat uit 5 levels. Je klimt steeds een stuk hoger, naast en midden door de waterval heen. Op de 5 plekken heb je steeds verschillende watervallen en verschillende pools. Je mag overal even zwemmen en bij level 4 is het water diep genoeg dat je van een rots mag springen. De natuur is hier weer vreselijk mooi! Om naar level 2 te komen moeten we via een touw verticaal tegen de watervalwand opklimmen. Gek genoeg zijn alle stenen hier niet glad, dus het is vrij makkelijk om grip te houden. Het is ook weer helemaal te gek hoor dit! Het hele avontuur duurt 1.5 uur en daarna keren we terug naar het resort. Daar komen we rond 13.00 aan. Man,… ik heb het gevoel alsof de dag al bijna voorbij is! We zijn ook zo vroeg begonnen en nu alweer veel gedaan vandaag. Ik heb geen benen meer over en we zijn best moe. We lunchen even en doen een middagdutje. In de avond proberen we het op wifi, willen graag de foto’s en video’s delen, maar het is vreselijk kansloos. Het is hier zooooooo traag en niks is frustrerender dan trage wifi. Helaas. Uren zijn we bezig. Het lukt niet. Morgen vliegen we hier weer weg richting Palawan, Puerto Princessa. Hopen dat hier wel ff goede wifi is, want op El Nido (waar we daarna heen gaan) schijnt het ook drama te zijn… we gaan het meemaken..