Indonesië deel 7 - Medan - Berastagi

8 oktober 2010 - Berastagi, Indonesië

8 okt 2010, 17:12 Oktober

Voordat ik begin met mijn vervolg verhaal, mag ik nu officieel iets bekend maken; Vorige week donderdag 30 sep (NET nadat ik blog 4 had afgerond!) hebben wij onze eerste aardbeving meegemaakt. Dit hebben wij stilgehouden om geen paniek te zaaien thuis en dit vooral voor Marloes haar ouders / familie. We zaten in de lobby van het Medan hotel in Banda Aceh, ik was druk bezig met het schrijven van mijn blog, Marloes zat naast me te lezen, beide op stoelen ook waren er een aantal mensen aanwezig. Papa en mama lagen op bed in de kamer. Ik sla NET mijn deel 4 op op de computer, totdat ineens alles hevig begint te schudden. Ik schud op mijn stoel, zie alles bewegen, kijk bang en vragend naar Marloes en zij kijkt mij verschrikt aan. Alsof we wilden vragen “voel jij dat nou ook? Droom ik? Is dit wat ik DENK wat het is?” We vragen elkaar niks, we lijken wel even verstijfd van angst. In de tussentijd (en ik praat hier over fracties van secondes he) waren al het personeel, de receptie en de mensen die met ons in de lobby zaten, allemaal al buiten. DAT was echt heel bizar, ik heb mensen nog nooit zo snel zien bewegen. Het bewijst maar weer HOE gestrest deze mensen nog steeds moeten zijn en dat allemaal dankzij de traumatische ervaringen van de tsunami. Werkelijk waar… bij de eerste trillingen stonden ze binnen 2 sec. buiten!!! Loes en ik zitten nog in de lobby, we beseffen wat er aan de hand is, Loes neemt een sprint naar buiten en ik ruk met 1 beweging mijn stekker uit het stopcontact en ren achter Loes aan. (ik schrijf dit uitgebreid maar je begrijpt dat dit echt seconde werk is allemaal) We komen buiten aan en de hele wereld staat buiten. Van alle hotels die ik kan zien, staan mensen buiten, op het balkon, op het dak, we kijken om ons heen, het lijkt even stil. Het blijft ook even stil… Na een minuutje of 2 gaat iedereen weer langzaam naar binnen en gaat het leven gewoon weer verder. Aardbevingen. Het is hier bijna de orde van de dag…. Helaas gebeurd het hier vaak. Alleen wanneer het gebeurd, weet je nooit wat je nog meer te wachten staat en ik kan je vertellen: dat is eng. Die avond zijn we gewoon gaan eten en vroeg naar bed gegaan. Maar Marloes en ik hebben slecht geslapen die nacht, deze dag was al heftig genoeg na het zien van alle horrorfoto’s van alle lijken en chaos van de tsunami, de aardbeving 's avonds maakte het ons er niet veel geruster op… 

Ik ga weer terug naar waar ik gebleven ben… 

Woensdag 6 okt. 
We komen heeel vroeg aan in Medan. We moeten wachten in de lobby omdat onze kamer nog niet klaar is. 2 uur later kunnen we erin. We eten en drinken wat en pakken even later de betjak naar de krokodillen farm. Eigenlijk een soort krokodillen kwekerij. Ze hebben verschillende leeftijden, kleintjes, maar ook een enorme grootte. Deze grote jongen is 37 jaar en echt een enorm beest!!! Laat ik het zo zeggen, als ie mij te pakken krijgt, werkt ie mij is z’n geheel weg. Dus wij staan gezellig krokodilletjes te kijken, totdat Marloes ineens zegt "auw! Ik wordt gebeten!” Ze slaat iets van zich af en ik zie nog een grote rode mier op haar lopen. Ineens roept mama, “auw godverdomme, sta ik hier met mijn open sandalen!” Ook papa die roept wat, maar ik hoor het al niet eens meer, ik kijk naar mezelf en ook ik zit helemaal onder de rode mieren. Overal worden we gebeten! Je zou het niet geloven, maar het doet zeer! Wat een krengen joh! Alle 4 voelen we overal speldenprikken en die krengen zijn niet van je af te slaan ook! Ze bijten zichzelf vast in je huid en je moet echt een paar keer goed meppen, willen ze eraf vliegen. En dat wordt al gauw een toestand, als je per persoon zo’n 20 rode mieren op je hebt lopen, over heel je lichaam. We worden overal gebeten. We staan alle 4 wild om ons heen te slaan, elkaar te slaan, te springen, ongecontroleerde bewegingen te maken en te stampen op de grond, we slaan onzelf overal! Gezicht, armen, buik, benen, rug… mijn tas. En als we klaar zijn (na minuten!) checken we elkaar en meppen we elkaar ook nog eens. Sjezus! Ze zijn bij mama en Loes gewoon ook de broek ingekropen!! Als we klaar zijn en we hebben elkaar “clean” verklaard, merken we eigenlijk pas dat er een groot publiek om ons heen staat. De mannen en vrouwen kijken toe met een glimlach… ik kan ze geen ongelijk geven.. dit MOET er echt HILARISCH hebben uitgezien!!!!  Afijn wij vervolgen onze weg en net als wij verder lopen, wordt er net door een van de verzorgers een levende eend in 1 van de bakken van de krokodillen gegooid, kut gemist! We rennen terug en zien nog de half levende, afgescheurde eend in de bek van de krokodil… aahh…. Ik vind het zielig…. Maar het is heeel snel gebeurd met het beestje, veren vliegen in het rond en binnen een paar sec. is de eend in 8 stukken verdeeld. We lopen nog wat rond, mensen willen met ons op de foto en zo staan we weer groepfoto’s te maken met een stuk of 20 volwassenen. We lopen terug naar de betjak en bezoeken nog een hindoe tempel. WAT een hysterisch gedoe zeg!! Ik wordt duizelig van alle kleurtjes en tierelantijntjes. Leuk om te zien, snel weer weg. We komen 's middags aan in het hotel en gaan slapen, we zijn moe. Ook niet raar als je al vanaf 4 uur 's nachts wakker bent…………


Donderdag 7 okt.
Vandaag bezoeken we Brastagi. Het is 2 uur rijden vanaf het hotel en we rijden de bergen in. We bezoeken een markt, een geweldig uitzicht en een dorpje met authentieke oude huizen. Ze zijn gemaakt in de tijd dat spijkers nog niet bestonden en de planken zijn met touw aan elkaar verbonden. Huizen is een groot woord, het is allemaal met planken in elkaar gezet. We mogen binnen kijken, het is groot, donker en koel. Er wordt ons verteld dat hier 10 families in hebben geleefd (en nog steeds leven in sommige huizen) Dit zijn ongeveer 50 man. We krijgen nog heel veel uitleg van een leuke meneer die een aardig woordje nederlands spreekt. Leuk! Na een tijd hier geweest te zijn, rijden we 's middags weer naar Medan. De chauffeur heeft ineens haast. Hij scheurt door de bergen en haalt in in onoverzichtelijke bochten. (maar dit is trouwens voor HIER heel normaal rijgedrag hoor!!)  Bij elke bocht staan er bordjes met daarop “hati hati” (langzaam / kijk uit) maar onze chauffeur alleen maar meer gassie gassie. Het waren af en toe spannende momenten. We komen veilig aan in het hotel en gaan even chillen op de kamer. Zometeen komen de jongens! Loes en ik zijn blij dat we ze weer zien. ’s Avonds eten we met z’n allen en zitten we naar de live band in de lobby te luisteren. Het is gezellig! Papa en mama houden het vroeg voor gezien, voor Loes en mij wordt het laat. Iyen en Rinto slapen aan de overkant in een hotel. 

Vrijdag 8 okt.
Onze laatste uurtjes. We zien de mannen meteen na het ontbijt en we duiken nog even een sloppenwijk in om de rest van alle ballonnen, stickers en speeltjes uit te delen. WAT EEN GEKKEHUIS!! De kinderen staan om ons heen te springen en te duwen. We blazen ons de tering voor alle ruim 50 ballonnen en de kinderen blijven komen, de zak is dan ook binnen een kwartier leeg. Mooi. Zijn wij er vanaf! We drinken nog wat op de hoek van de straat, naast de moskee, die op dat moment alle versen van de koran uitgilt. Het is werkelijk verschrikkelijk. En dit heeft ons de hele vakantie, om 5 uur ‘s nachts gewekt, wat een mafkezen joh. Later nemen we afscheid van onze vrienden. Ik hou hier niet van en ben hier niet goed in., ik beloof over 3 jaar terug te komen. Mis alles en iedereen nu al. Op dit moment zitten Loes en ik op Kuala Lumpur 6 uur lang onze tijd te dooien. Ppff duurt lang.  Maar we mogen over een uurtje weer vliegen. Voor 11,5 uur lang..... Dag vrienden, dag moskee, dag vieze rijst met kip, dag muggen, dag duiken, dag avondjes zingen met de gitaar, dag hitte, dag jungle. Dag vakantie…… het waren 3 fantastische weken!

Liefs ons.