Indonesië - het is geen afscheid... het is tot ziens

28 oktober 2011 - Bukit Lawang, Indonesië

28 oktober 2011

Donderdag: Mijn laatste dag. En niet heel veel bijzonders gedaan. Rustig opgestaan en ergens een drankje genomen en gegeten en hiervoor lekker de tijd genomen. Vandaag is het bloed en bloedheet!! Dat is het hier altijd, maar we hebben (nu in het regenseizoen) toch ook veel bewolking en daar was ik heel blij mee! Vandaag niet. De lucht is strakblauw en de hitte is werkelijk ondragelijk. Ik drink met gemak een liter water weg en het verdampt meteen joh. Ik kan het vocht in mijn lichaam gewoon niet bij drinken, zoveel zweet ik. Niet normaal vandaag. Tijdens het eten zie ik een heel kleine kitten van een paar weken oud. Het graatmagere arme zieltje staat te trillen op zijn pootjes en wankelt heen en weer. (er zijn hier vreselijk veel zwerfkatten! Vaak erg ziek en mager. Ze doen de katten hier geen pijn, maar niemand wil ze en niemand raakt ze aan, terwijl de katten heel lief zijn en alleen maar geknuffeld willen worden. Ze zijn liever nergens welkom, vaak ook omdat ze vies zijn en stinken. Ik trek me er echt niks van aan en aai en vertroetel elke kat hier die ik tegenkom)  Het gaat niet goed met de kleine. Hij gaat dood. Dat zie je zo. Die haalt de 3 dagen niet. Ik moet bijna zo hard huilen, dat ik me echt moet inhouden. Ik kijk op Iyens bord en zie dat hij al zijn kip al op heeft. Ik vraag aan hem of hij nog een kluif kan bestellen, zodat ik dat aan de kitten kan geven. Ik betaal er wel voor (die 30 cent... hmpf...) we krijgen een kluif kip en ik ga bij de kitten op de grond zitten en geef de kluif. Ik blijf erbij zitten om de andere 5 volwassen katten die eromheen zitten op afstand te houden en het kleintje een kans te geven om eens ff lekker vet te eten. Het katje in blij en smult  erop los. Ik blijf net zolang zitten totdat het op is. Iyen deert het niet, hij weet hoe ik ben en vind katten ook lief en geeft ze regelmatig eten of heeft er 1 op schoot, maar ik merk dat andere mensen me toch een beetje raar aankijken. Het boeit me echt totaal niet. Ik voel me er gelukkiger door. Al weet ik heus wel dat de kleine geen lang leven heeft, heeft ie toch nog van een lekker stukkie kip kunnen genieten... Ik wil nog even internetten en Iyen blijft zitten en gaat zo naar het huisje. Ik loop met alle moeite de heuvel op naar de internet. De verbinding is niet goed verdomme! Ik krijg er met moeite 2 verhalen op en daar doe ik een uur over. Pff... heb betaald en ben ermee gekapt. Naar Ida gegaan om gedag te zeggen want die runt haar restaurantje en kan dus niet op mijn afscheidsfeestje komen vanavond.  Het valt haar zwaar en mij ook. Gelukkig heb ik een excuus vanavond nog even terug te komen, want ik wil mama en papa ida ook nog gedag zeggen. Zij zijn er nu niet. Dus het is nog geen afscheid... NOG niet.. Ik loop terug naar mijn huisje en ga alvast wassen, omkleden en tas pakken. Iyen verschijnt ook ondertussen (even meteen wat rechtzetten over Iyens haar....  Met kortknippen bedoelde ik natuurlijk NIET echt heel kort! Het is een "jungleboy" (zoals ie zichzelf noemt) en die hebben geen kort haar. Iyen heeft zijn haar nu weer op schouderhoogte, zoals ik hem ontmoet heb in 2006.) Voordat  we gaan eten lopen we eerst ff naar de overkant van de rivier, naar Ida. Nu is het echt gedag zeggen. Ook muhdi is er en ik zeg hem gedag en bedank voor alles. Helaas is papa ida er even niet, maar mama ida is er wel en ik bedank haar voor alles. Ida vertaald alles aan mama en mama lult vervolgens hele verhalen Indonesisch tegen mij en ook dat wordt weer vertaald door Ida. Mama ida laat mijn hand niet los en blijft er liefdevol overheen wrijven. Ik geef Ida nog een flinke knuffel en geef haar een pakketje geld. Gewoon, omdat ze het nodig hebben hier en ik heb het over. Ze heeft traantjes in haar ogen en we maken er snel een einde aan, want huilen doen ze hier niet aan. Ze blijft staan totdat ik uit het zicht ben en ook als ik aan de overkant loop blijft ze staan aan de voorkant van haar restaurantje dat uitkijkt op de rivier, we zien elkaar niet. Het is donker. Ik zie alleen haar silhouet aan de overkant en zij alleen het lichtje van mijn zaklamp, waar ik steeds mee heen en weer zwaai. Ik blijf zwaaien tot ik haar niet meer zie (en breek ondertussen bijna mijn nek over losliggende stenen) 's avonds eten we bij Indah natuurlijk. Ik bestel op mijn laatste avond mie goreng. (gebakken noodles). Op de een of andere manier smaakt het me niet zo lekker als voorgaande keren. OF het komt omdat ik helemaal niet weg wil! OF het komt omdat ik het teveel gegeten heb. Of misschien allebei. De avond in Indah is leuk!  De meeste zijn er en iedereen zingt en speelt mee. Het wordt best nog laat en ik neem van iedereen afscheid. Ze gaan er gewoon vanuit dat ik er volgend jaar weer ben en iedereen zegt ook ‘tot volgend jaar, je vrienden wachten hier op je en je huisje zou klaarstaan" Aaawwww!! Rond half 3 slapen we pas en de wekker gaat om 7 uur... Om 8 uur, net voordat we gaan ontbijten komt  Ame met de kinderen en man aangelopen. (zij werkt hier achter het barretje, maar is vandaag vrij, maar ze komt toch even langs voor mij om gedag te zeggen) Ik heb haar gisteravond wat geld in haar handen geduwd en ik kreeg op mijn beurt een mooie sarong van haar. Zodra ze bij mij aan komt lopen en haar dochtertje ziet me, begint ze per direct weer te janken. Dat kind is echt doodsbang voor me. Ik geef haar totaal geen aandacht. Alles, ALLES wat ik doe gaat ze nog harder janken. Lachen, gekke bekken, mee janken, verstoppen, het heeft allemaal geen zin. Ik laat het voor wat het is. Haar zoontje is war rustiger, maar vind mij niet interessant genoeg. Ame geeft me een nog een behoorlijk zware zak met een soort van kroepoek, voor mij en mijn ouders mee. Goed. Heel lief hoor, maar die kroepoek komt na 21 uur reizen aan als zaagsel. Maar goed. Het idee is leuk en ik zeg dan ook niks. Ame heeft vandaag de kinderen de kleertjes aangetrokken die ik in Nederland voor ze heb gekocht. Het zit als gegoten. En staat ze heel goed, alleen jammer dat Yoslinda blijft huilen. Ze is echt bloedmooi en haar jurkje is echt gewéldig (en echt niet om te janken!!! Ik had m voor mezelf gekocht als ze m in mijn maat hadden, maar goed) en Aldyorin ziet er uberstoer uit met zijn zwart/wit geruite 3-kwartsbroek en een stoer zwarte tanktop erboven. Helemaal top! We ontbijten en Ame, man en kinderen zitten bij ons aan het tafeltje. Ik check me uit en betaal al mijn rekeningen. Aangezien iedereen al klaar is / en klaar staat, gaan we maar meteen weg.  Ame en gezin lopen mee naar de overkant om me uit te zwaaien, Lias gaat rijden en Iyen (ja hehe, natuurlijk!), Retno John en Oman rijden met me mee. Ook van Oman krijg ik iets mee voor thuis, voor mij, papa en mama. Hij verteld trots dat het gado gado is, dat hij en zijn vrouw speciaal voor ons gemaakt hebben. Goed, Ik heb dus 2  voedselpakketten uit Indonesië in mijn koffer. Ik zeg niks tegen hun en neem het gewoon mee, maar dit kan nog leuk worden op Schiphol. Haha!!! Maar goed, ze wilden dus allemaal mee om me uit te zwaaien. Nou prima, ruimte zat in de grote auto. En zo zitten we met zijn 5en 3 uur in de auto onderweg naar Medan. Eenmaal aangekomen, hebben we nog wat tijd over en de mannen hebben honger, dus gaan we wat eten en drinken aangezien de hitte echt verziekend is. Rond half 2 nemen we plaats op de bankjes buiten, wachtend totdat mijn incheckbalie opengaat. Ik vlieg om 15:45 van Medan naar Kuala Lumpur Airport. Dit is 50 min. vliegen. Hier hoef je niet 3 uur van tevoren in te checken. Het is een super klein, armzalig vliegveldje hier en hebben dan ook maaarrrr ..(tromgeroffel)..

1 gate.

Hier check je gewoon een kwartier van tevoren in, ze pleuren je koffer eigenhandig in het vliegtuig en je kan meteen overal in doorlopen. Ideaal. Om kwart over 3 is de balie nog niet open en besluit ik wel alvast afscheid te nemen van mijn meest favoriete mannen en naar binnen te gaan. We zitten hier ondertussen al ruim 1,5 uur en de mannen moeten ook nog 3 uur terugrijden naar huis. Ook al het wachten maakt het afscheid er niet makkelijker op en ik wil er eigenlijk gewoon vanaf zijn. En of het dan NU is of over een half uurtje, dat maakt dan ook geen flikker meer uit en doe ik t liever NU om er maar vanaf te zijn. De hitte trek ik ook niet meer, aangezien ik met sokken, wandelschoenen, lange broek en een hempje met bedekte oksels zit en ik me echt helemaal de kolere zweet. Ik wil die airco in! Ik zeg iedereen gedag, ik krijg zowaar een openbare knuf van de mannen (Iyen is er heel makkelijk in, maar de andere niet zo) en ik gooi er nog een flinke kus bovenop bij iedereen. Zo. Krijg allemaal de tering maar hier. Ik wil gewoon mijn vrienden even gedag zeggen. Mag het?!? Ze blijven allemaal staan totdat ik uit zicht ben de rest loopt langzaam weg, Iyen blijft nog heel even staan, maar ziet mij niet meer en ook hij gaat weg. Dag lief vriendje. Bedankt dat je de meeste tijd met mij heb doorgebracht. Ohh wat ga ik ze missen!!! Ik heb Lias 20 euro ‘fooi' gegeven bovenop de rit en Iyen heb ik het meeste geld gegeven. Hij heeft 3 weken voor mij opgeofferd. (vrijwillig  hoor, dat wel) maar toch, hij heeft 3 weken niet gewerkt, hij had geld kunnen verdienen, hij heeft nu geen rooie cent, ook is hij 3 weken bij me geweest en ook een gids geweest voor het regelen en rondrijden op lake toba en tangkahan. We hebben het heel erg leuk gehad samen. Het is altijd goed gegaan. Het 3 weken "samenwonen / leven" met een kerel is dus goed gelukt. We kennen elkaar dan ook alweer 5 jaar, ok, niet achtereen, maar wel goed genoeg om elkaar te begrijpen. En doen we dat niet dat praten we erover, dat hebben we dan ook vaak gedaan en is alleen maar leuk om de verschillen te vergelijken. Het was écht super. Nu heb ik de korte vlucht achter de rug en heb ik even flink zitten snaaien bij de BurgerKing. Nu zit ik in de riante loungestoelen op Kuala Lumpur te wachten voor mijn volgende, lange vlucht naar schiphol.  6 uur lang. Wachten.....  En ik maak het vol met deze blog. Het leven is mooi in Indonesië. De mensen zijn mooi. De natuur is mooi. Alles is mooi. Mensen zijn hier niet gehaast, of hebben stress. Het is heerlijk om dag in dag uit, het hele jaar door te leven met hempjes, korte broekjes en slippertjes. Meer heb je ook niet nodig. Geen voeten die ingepakt zitten in sokken en laarzen. Neeee! Gewoon simpel, luchtig en bloot. En is het een beetje frips? Dan sla je een mooie zijde sarong over je heen. Niks dikke bepakte winterjas. Ja. Ik kan dit wel. Ik kan zo leven. En ik ben er steeds meer en meer zeker van, dat ik ooit nog eens, later, wanneer ik de kans heb, mijn leven in Nederland voor een paar maanden achter me ga laten en deze droom waar ga maken. Ik heb totaal geen spijt van mijn reis alleen en zou het zo weer doen. Ik twijfelde of het niet ‘zonde van mijn geld zou zijn' om voor de 4e keer naar dezelfde plek te reizen. Ik wil nog zoveel meer zien. Maar ik ben hier al zo "thuis" dat ik het gewoon nog voor een 5e keer zou doen en misschien nog wel meer. De andere reizen komen ook echt nog wel. Maar in Bukit Lawang voel ik me thuis en dat weet ik nu zeker na deze 3 weken. Hun zijn mijn vrienden, ik behoor tot hun familie. Deze reis was goed en ben trots dat ik het zelf gedaan heb. Tot slot wil ik iedereen bedanken voor de interesse en het meelezen, zeker voor degene die ook de moeite hebben genomen om reacties te plaatsen. Ik vond dat altijd heel fijn om te lezen en ook al zit ik aan de andere kant van de wereld, zijn jullie toch een beetje bij me en heb ook gelachen om jullie reacties. Ik hou deze site aan voor de aankomende reizen, dus wie weet tot de volgende keer. Ik ga zo boorden. Op naar mijn andere huis in het koude Nederland, waar mijn ouders en fretjes op mij wachten en mijn andere vrienden. Ik ga weer hard aan het werk want ik moet mijn vakantie naar de jungle volgend jaar weer kunnen betalen....

Kus Djaar!