Indonesië - terug in bukit lawang

27 oktober 2011

Vrijdag: We staan op 07:30 uur op, ontbijten wat en pakken de laatste spullen. Om 9 uur moeten we de ferry pakken en varen we ongeveer in 40 minuten naar Parapat. (het vaste land) daar wachten we even in het kleine toerist information kantoortje omdat er wat onduidelijkheid is over de chauffeurs. Er zijn meerdere auto's uit Bukit Lawang en niet iedereen gaat terug en is het dus niet zeker welke chauffeur nou welke toerist krijgt. Jaja, die indo's kennen allemaal lekker regelen maar niet heus..Het lost zich allemaal snel op en om 10 uur wordt ons een chauffeur aangewezen en een betere auto dan op de heenweg. Iyen legt het verhaal uit en de chauffeur zou een andere weg terugnemen die wat minder zigzag is en hij zou wat rustiger rijden. Hij reed er niet minder gevaarlijk op, maar ja, dat doet niemand hier. Hij reed wel iets rustiger. Om half 1, ergens halverwege, zijn we gestopt om te gaan eten en drinken en om 1 uur reden we weer. Alle chauffeurs worden ongeduldiger naarmate de ‘eindstreep' in zicht komt. Dat merk je elke keer weer, de rit is zo lang en ALS je er dan bijna bent, dan nog even het gas flink intrappen, om er dan nog iets sneller te zijn. Ook deze man. 2 uur voor aankomst in Bukit Lawang wordt hij erg ongeduldig en gaat net zo schokkend rijden als de man op de heenweg. Het is zinloos om er iets van te zeggen. Het is gewoon de manier van rijden hier die wij niet gewend zijn. Zeker niet onze luxe, westerse maagjes. Ik weet dat ik het weer ruim 2 uur lang moet volhouden. Ik hou me vast aan het idee dat we er ‘bijna' zijn. Om 16:30 komen we aan. Ik ben misselijk, maar niet kotsmisselijk. Wel zit ik op het randje en ben ik blij dat we na een rit van 6.30 uur die auto uit zijn. Ik loop zo snel als ik kan de wiebelbrug over en check me weer in in mijn ‘eigen' kamertje. Hier blijven we even om op te frissen en te chillen, s avonds eten we bij Indah en daarna schuiven we aan bij de gezelligheid die alweer zitten te zingen en gitaar te plingelen. Het wordt niet heel laat...

Zaterdag eerst even goed uitgeslapen en weinig gedaan. Geluncht bij Indah en een paar potjes Skib-bo gespeelt met Iyen. (die ondertussen na 20 potjes spelen rustig 17 keer wint, and still counting. Hij trekt het geluk aan met kaarten. Volgend jaar neem ik hem mee naar de casino's in Las Vegas) en 's middags even op Skype gezeten met ouders, Loes en Juul. Iyen is in de tussentijd even een uurtje gaan voetballen. De zaterdag avond is hier niet als bij ons. De uitgaansavond voor de indo's. Er is hier een bar heropend en iedereen zou er zijn. Nou dat viel dus vies tegen. We waren er rond 23:30 en de band speelde voor zo'n 10 man binnen...hmm...  Niet erg druk dus. Waaronder die 10 man dus ik en Iyen en Doni (woody woodpecker) en zijn gezellige Engelse vriendin, waar ik weer mee heb zitten kletsen. We blijven een uurtje, drinken wat, maar het wordt er niet gezelliger op. Iyen en ik besluiten een kijkje te gaan nemen in de ‘karaoke bar' (@ Sam: Nee, dit is geen karaoke bar die jij je voorstelt. Ze noemen het zo hier, maar heeft er niks mee te maken. Vergeet niet dat ik hier in 1 van de armste delen van Sumatra zit en het is dan ook niet meer dan een dak met 4 palen, iets wat een barretje moet voorstellen en een kleine ophoging waar een drumstel staat en 2 gitaartjes en een microfoon liggen. Wat vieze tafels en stoelen en dat is hier de karaokebar  Ook hier staat een bandje te spelen en ook die spelen alleen voor de jongens die hier werken. Gezellig. Niet dus. Iyen  vind het allang prima en zingt uit volle borst alle Indonesische nummers mee. Ik ken er ook een aantal, die ik hier al jaren hoor wanneer de jongens ze spelen op de gitaar, ik kan ze alleen niet helemaal meezingen. Even is het leuk hoor, maar na 3 uur ga ik me toch wel erg vervelen. Net als we weg willen, verschijnen er 2 bekende gezichten die ook even komen buurten. Goed. We blijven dus zitten. De mannen kletsen volop met elkaar en ik probeer het te volgens maar het lukt me niet. Ik lach af en toe wat mee, maar daar blijft het bij. Goed, dit is niet mijn avond. Na ruim een uur, tig sigaretten, een Fanta en een aantal angry birds spelletjes later vraagt Iyen of ik me verveel. Nou daar hoef ik niet lang over na te denken en zeg "ja!" Iyen legt uit dat er op deze avond teveel live bandjes spelen en iedereen zich verspreidt over de locaties. Iyen vind het ook niet echt gezellig en we besluiten naar huis te gaan. Vanaf 03:40 's nachts wordt het pas gezellig. Fuck die lege ‘bar's'. Skib-bo spelen met Iyen op balkon is veel gezelliger nu! Zakkie kroepoek erbij, colaatje en gaan. Maar na een uurtje zijn we beide zo moe, dat we iets voor vijven zijn gaan slapen...

Zondag: We worden pas laat wakker. Rond half 2. Ik zweet mn bed uit. De temperatuur in de kamer is altijd warm. Maar 's avonds redelijk te doen. Maar niet overdag, wanneer de zon schijnt. Het is hier meer dan bloedheet en de fan die hier staan waait flauwtjes, maar warme lucht. Ik ren naar de ‘badkamer' gooi in 1 keer meerdere bakken ijskoud water over me heen, ren kletsnat terug naar bed en ga zo voor de fan liggen. DAN heeft het ding wat zin. Al duurt het precies een minuut voordat je weer droog bent, dus de koelte is maar van korte duur. We gaan eten en spelen weer het kaartspelletje. Iyen gaat weer voetballen vandaag (hij doet nu met mijn komst natuurlijk 3 weken niks, en vind zichzelf "dik" worden... *hmpff* ) en vraagt me mee. Ja joh, ik gaat wel ff mee. Heb ik een paar jaar geleden ook gedaan en was wel gezellig. Ook heb ik een boek van Manon bij me en dat kan ik daar mooi even uitlezen. Onderweg  kom ik Ame met de kinderen tegen. Zodra haar dochter mij ziet gaat ze huilen en houdt niet meer op. Ik kan ze dan ook niet echt gedag zeggen. Tjah...  het is ook eng, zo'n wit persoon met wit haar. Alle kinderen zijn hier dan ook zo eenkennig als de pest. Het is alleen ok bij mama, pfff vreselijk, maar goed, zo is dat hier. Zodra ik het veld oploop zie ik alleen maar mannen. En alle mannen kijken naar mij. De spelers en de toeschouwers. Ik voel me een beeetje opgelaten, maar dat laat ik natuurlijk niet merken. Ik gooi mijn sarong op de grond en ga zitten. Je ziet de jongens kijken, ze zijn nieuwsgierig, maar omdat ze weten dat ik bij Iyen "hoor" (omdat we samen zijn aangekomen) komen ze niet naar mij toe, maar naar Iyen om te vragen waar ik vandaan komen en blablabla. Om 5 uur speelt Iyen en ik kijk ernaar. Ik vind het bijzonder knap, dat al die gasten gewoon even een flink potje voetballen, in een bloedhitte van ruim 35 graden, met een luchtvochtigheid van bijna 100% en in de volle zon. Ze zijn vliegensvlug en spelen alles behalve sloom. Ppff.... en sommige zweten niet eens!! Niemand van ons zou dit nadoen. Tijdens het spelen van Iyen komen 2 jongens op de brommer richting mij rijden en gaan naast me staan. Ik weet allang wat ze willen, maar wacht af (want dan durven ze ineens wel, zodra Iyen even uit beeld is) het duurt lang, want volgens mij durft geen van de 2 mij aan te spreken. Ik lees rustig verder in mijn boek en kijk af en toe op naar de voetballers. "Joe prom were mister"?  AH! Ze hebben de grote stap genomen! "I'm from Belanda" ik lach. "Aaah joe spiek bahasa indonesia mister?" "Nooo, I try a little" "Ooh ok. Good. Joe wif Iyen yes?" "Yes" antwoord ik. Nou hier houdt het gesprek dus op. "Ok mister, I go home now, joe hape nise day yes?" "Ya, terima kasih, sama sama" Doooeeiiii!! En weg zijn ze. Ik moet er ook altijd zo om lachen! Vaak durven ze niet, maar als ze het dan toch gedaan hebben, voelen ze zich zo trots! Na de voetbal crashen we even neer bij Iyens vrienden in een klein verkoopstalletje en we nemen plaats op een klein a-relaxt bankje en de jongen zeggen me gedag. We drinken wat en eten pinda's, kletsen wat en daarna gaan we naar huis om te douchen. 's Avonds eten bij indah en er zijn weer 4 nieuwe toeristen dus het feest is alweer in volle gang. Na het eten schuiven Iyen en ik aan en zo is de zondagavond vele male gezelliger dan die hele zaterdagavond!

Maandag: Vannacht heb ik geen oog dichtgedaan, het begon rond 3 uur te stortregenen en onweer zoals ik nog nooit heb gehoord! Het zat recht boven ons en de klappen waren ZO hard! Ik heb vaker hevige onweer meegemaakt hier in Indonesië en ook in Zuid Afrika, maar vannacht was het het toppunt! Ik scheet in mn broek van angst! De kamer was aldoor verlicht, het leek wel een stroboscoop. En die klappen.... en net als je denkt het KÁN NIET harder regenen, gaat het NÓG harder regenen. Het was bizar! Het heeft tot 8 uur vanochtend geduurd, maar ik was al zo klaarwakker, dat ik niet meer heb geslapen. Dat doe ik dan begin van de avond wel eventjes. Zometeen duik ik internet weer even op. Iyen is nu naar de kapper en moet wat dingen regelen voor een bruiloft aankomend weekend. (dit is van een goede vriend van Iyen,(bijnaam Babba) en zo helpen ze elkaar. Babba had me anderhalve week geleden -tijdens het vissen- al uitgenodigd voor de bruiloft van zijn zus, maar helaas mis ik deze omdat ik vrijdag alweer vertrek en zijn zus trouwt zaterdag. Heel erg jammer dus. Het feit dat ik vrijdag alweer naar huis moet is al heel erg jammer. Ik zou hier zomaar kunnen blijven voor een paar maanden langer. Wie weet dat ik dat toch ooit nog eens doe.... 

Kus Djaar!