Indonesië - Onderweg Lake Toba ziek, ziek, ziek....

20 oktober 2011

Maandag; 

Vandaag vroeg op! Ontbijten, want om half 9 vertrekt ons ‘toeristenbusje' naar het Tobameer. Nou ja toeristenbusje, het is gewoon een grote auto. Er zit voorin 1 Nederlander en achter mij op de bank 3 Engelse. Deze mensen rijden een stukje mee tot Medan, die droppen we daar, 2 bij het vliegveld, 2 bij een hotel. Iyen en ik rijden door naar Lake Toba. De eerste paar minuten merk ik al wat voor een chauffeur we hebben. Een klein Indonesisch gehaast mannetje. Laat ik even beginnen met 1ding duidelijk te maken, dat het hier heel normaal is om als een mongool te rijden. Regels zijn hier niet, stoplichten ook niet. Iedereen doet maar wat en haalt gerust in in haarspeldbochten. Het is voor ons zelfmoord. Voor hier niet meer dan normaal. Goed, we gaan verder. De rit van Bukit Lawang naar Medan ging redelijk, dat komt ook deels omdat er niet heel veel verkeer is. Maar eenmaal in Medan kreeg ik pas echt door hoe gevaarlijk onze chauffeur was. Hij reed meer dan achterlijk. Ik heb er dan ook gewoon geen woorden voor, ze rijden hier extreem, maar hij reed echt meer dan extreem, sjezus zeg wat een achterlijke!! Niet zachtjes remmen, maar er keihard optrappen, niet beetje gas erbij geven, maar zoveel dat we met ons achterste in de banken gedrukt werden. Links, recht keiharde rukken aan het stuur! Remmen! Gasgeven! Links! Remmen! Rechts! Gas! Links! Rechts! Remmen! Gas!...... ik dacht dat ik gek werd. En je moet je voorstellen he, dit gebeurd niet ieder kwartier, nee. Dit gaat de hele tijd door, achter elkaar, elke seconde. En hoe meer verkeer er komt, hoe meer dit werd, ze doen allemaal aan bumperkleven net zolang tot ze kunnen inhalen en wanneer dat kan zullen ze het doen, tegenliggers of niet, iedereen kruipt wel ergens tussendoor. Hij reed zo schokkend, ik kan het misschien het beste omschrijven als een ritje in de achtbaan. We werden C-O-M-P-L-E-E-T  door elkaar geschut. En dat voor ruim 7,5 uur lang. Tot aan Medan ging het nog redelijk met me. We hadden 2 gasten afgezet op de luchthaven en 2 die nog naar een hotel moesten. Natuurlijk wist de chauffeur niet de weg naar dit (nieuwe) hotel. Maar het is niet hier gebruikelijk om te zeggen "nee, weet ik niet" zullen ze nooit toegeven, dus rijden ze maar wat rond. Ik had het al snel genoeg door dat deze man geen ideeeeeee had en mijn geduld raakte een beetje op. Vraag het dan verdomme!! Iyen en ik moeten het hele fucking stuk nog naar Lake Toba! Kan het was sneller? Iyen merkte mijn ongeduldigheid en ging zelf maar eens rondvragen. We werden een richting ingestuurd en het verkeer stond helemaal vast... goed. Schiet lekker op. Tot overmate van ramp kapte de auto er ook nog eens mee. Niet meer aan te krijgen, midden in Medan, tussen alle chaos in (nou degene die weleens in Azië zijn geweest weten hoe het verkeer hier is en hoef ik weinig uit te leggen) Medan is een overvolle miljoenen stad, het verkeer is gaat maar door 24/7 komt geen einde aan. Alles staat vast en rij je, dan rij je op een stukje weg met tigduizend andere. Complete chaos.  1e optie was de auto aanduwen. Iyen sprong er als 1e uit (nadat ie 15 min. moest wachten met de deur openen, anders werd ie doodgereden) ook de andere 2 Engelse volgden snel. Sterke mannen hoor, maar zo'n auto duw je niet ff snel, ook niet met dit verkeer en met een bloedhitte van ruim 40 graden. Ik zat in de auto me lek te zweten, eerst stond de airco aan, nu was de temperatuur gestegen tot boven de 40. Met nog maar een half flesje water, met die bloedhitte hebben we ff een break genomen en ben ik met Iyen even 2 flessen water gaan halen (we stonden toch stil). Toen we terugkwamen had de chauffeur blijkbaar alle tijd van de wereld en stond gezellig te chatten op straat met zijn mede indo's. Ik douw hem een fles water in zijn handen en gebaar dat Iyen en ik haast hebben en dat er wat moet gebeuren. De overige passagiers (de Engelse mannen) waren het inmiddels ZO zat, dat ze al hun bagage pakten, (moet je voor stellen, 2 flinke rugzakken, handbagage en reiskoffers) en ervandoor zijn gegaan. De chauffeur rende nog achter ze aan, maar ze liepen door. "We will find it on our own!" Iyen gilde nog dat ze een betjak moesten pakken.... We weten niet of ze dat gedaan hebben. Arme mannen, had het echt te doen met ze, totaal niet gewend in die hitte, zwetend liepen ze daar met al hun bagage, in 1 van de drukste steden, zoekend naar het hotel. Maar goed. Ze verdwenen al snel in de chaos. Wij moesten ook verder. Iyen nam weer plaats achter de auto en ging weer duwen. In zijn eentje. Kansloos. De chauffeur nam plaats achter het stuur en we kwamen enkele centimeters vooruit. Iyen zweette zich helemaal gek, die arme jongen. Ik wilde gaan helpen, maar wat kom ik nou als meisje doen dan met mn kippenkracht. De chauffeur deed ook niet echt veel aanstalten om ff te gaan helpen. Ik keek achterom en zag dat Iyen met zijn eigen geld iemand betaalde om te helpen duwen. Ik denk dit is toch godveruhdomme niet de bedoeling! Die is gek!  Na een minuut ging de chauffeur weer mokkend de auto uit en menneer ging doodleuk een peuk staan te roken. WOEST was ik joh! Ik moest me zoooo inhouden! Hier ga-je-gewoon-niet- als vrouw zijnde tegen een man tekeer. Zeker niet in het openbaar. Maar oooohhh ik was die vent toch zo spuugzat he! Ineens kreeg ik een briljant idee. Hij staat toch buiten, ik zit alleen in de auto, ik gooide alle spullen opzij en kroop vanaf de achterbank naar voor achter het stuur. Ik tik door het open raampje de chauffeur op zn schouder en zeg met mijn meest boze uitdrukkig; "You! Go help Iyen push the car!! NOW!!" Je had zijn kop moeten zien toen hij zag dat ik achter het stuur zat, vrouwen rijden hier namelijk niet. Alleen mannen. Laat staan een blanke vrouw. "Noooo mister! You don't drive here!" IK RIJ GODVERDOMME NIET! WE STAAN STIL! IK STUUR! EN NOU GODVERDOMME HELPEN MAFKEES! Ben jij gek!! Mafkees!.....  En het is miss!!! En géén mister!!" ..................... Hij had het door dat ik heeeel serieus was en al verstond  hij geen Nederlands, hij wist precies wat ik bedoelde. Hij luisterde nog ook naar me. Die loser. Binnen 5 sec. stond hij naast Iyen de auto te duwen, alleen oversteken was kansloos, totdat er een wandelende man met zo'n handkar ook moest oversteken, hij liep aan de buitenkant van ons en  ik schreeuwde naar  Iyen dat we gelijk met hem moesten gaan. Zo gezegd, zo gedaan. Erg snel ging het allemaal niet, maar uiteindelijk hebben we de overkant bereikt. De chauffeur wilde snel weer op zijn eigen plekje zitten. "Jaja, ik ga al! "maar we zijn er wel he, klootzak!" .."what?"....  "Dat we er zijn eikel!" Hij keek me niet begrijpend aan. Goed zo, lekker houwe zo. En nou rijden met die magnetron! En zet verdomme die aico aan! Ik smelt hier! Zo, we rijden weer. 15 minuten welgeteld. Dan staan we weer stil. Menneer kijkt naar mij en wordt ineens heel verstandig. ‘We push you drive yes?" Mijn idee vriend! De mannen weer achter de auto en ik stuur het gevaarte voor de 2e keer naar de kant. Het verkeer wordt gek als ze mij zien. Een wit meisje achter het stuur! Mensen roepen, mensen juichen zelfs (volgens mij gewoon omdat ik zonder bloedspetters de stoeprand weet te bereiken) en sommige klappen. Jaja, volgens mij vinden ze het allemaal best leuk, zo'n ‘rijdende' vrouw. Nu staan we echt stil. Er wordt iemand gebeld en die hebben geen haast. Ruim een half uur wachten we in de volle zon, nergens schaduw, op een stoepje in Medan. Even later komt er een andere auto, met 2 heren en die komen de zooi ff nakijken, ze trekken de motorkap open en er komt allemaal rook uit, ze constateren dat het water bijgevuld moet worden. Er worden 3 grote flessen water gehaald en die gaan leeg. Goed nu zou ie het moeten doen.. Jaja. En onze magnetron start nog ook. Weer onderweg. Eerst naar het verhuurbedrijf hier in Medan om iets op te laden en na te kijken. Het zou een half uurtje duren............. Iyen en ik hebben er 1,5 uur gezeten, totdat de rook ondertussen uit MIJN moterkapje kwam. Ik heb Iyen gevraagd om eens te gaan nakijken wat er nou allemaal gebeurd enzo en hoe lang het nog duurde, want volgens mij zit iedereen gewoon om ons heen te roken en te pitten en is er geen hond hier aan het werk met die klote auto. Iyen krijgt ook niet veel info en weet t ook allemaal niet zo goed. Ondertussen is het 14:30 en Iyen wordt ongeduldig. Dat wil wat zeggen als een indo ongeduldig wordt he. Hij blijft maar herhalen, dat als het nog langer duurt, dat we de ferry niet meer gaan halen naar het eilandje Samosir. De laatste vertrekt om 19:00. Als we m missen, moeten we in die stad een overnachting doen en de volgende dag de boot pakken. Dat verdom ik. Ben godverdomme gister niet voor niks vroeg mn bed ingegaan! Heb niet voor niks de wekker vroeg gezet. We gaan! VANDAAG NOG! Ik heb Iyen heel vriendelijk gevraagd of hij ff iemand kon vinden of bellen van het verhuurbedrijf en degene even goed duidelijk te maken dat ze wel heeeel snel kunnen opschieten hier en anders zou ik het zelf wel ff doen. Iyen ging erachteraan en ik weet niet wat er gezegd is, maar ineens was de auto binnen 12 min. klaar. Goed... om 15:00 zijn we dus écht gaan rijden vanaf Medan naar Lake toba. De chauffeur had haast. Hij wist dondersgoed dat wij die ferry niet meer gingen halen en besloot -met zijn rijstijl- plankgas te gaan. Ik kan je vertellen.... Geen succes.... Ik voelde me al snel niet goed en was kots en kots misselijk van al het heen en weer geschut. Ook kan ik mn ogen niet dicht doen want dan wordt ik nog misselijker en blijf met half open ogen op de weg kijken. Het was dat we nog een plastic zakje hadden van de flessen water, want had echt heel die kloteauto onder gekotst. Gelukkig was Iyen er snel bij en duwde het zakje onder mn mond. Zo. Dat is de eerste lading...  bedank chauffeur. Ik schaam me kapot, Iyen doet alleen maar lief en aait over mn rug. En we moeten nog ruim 4 uur... Pfff.. Ik ben in hel.  Na een tijdje steekt de chauffeur een peukkie op in de auto. Hij zet de airco uit en zet het raam open. Ik voel de bloedhitte op mij stromen en er komt een vlaag van misselijkheid op. Binnen 4 sec. gutst het zweet van me af.  Godverdomme, gooi dat kutraam dicht man! Ik heb koelte nodig! Iyen ziet al snel dat het niet goed gaat en zegt het tegen de chauffeur en die flikkert zijn peuk weg, doet raampje dicht en zet airco aan. Ik zweer het je... als ie nou niet snel normaal gaat doen kots ik zijn oren, nek en overhemd vol. Ik weet de volle rit uit te houden zonder nog te overgeven, maar ik zit telkens op het randje. Een half uurtje voor aankomst is het leukst, we moeten een stukje door de bergen. Ik kok het hele half uur door, maar ik WIL NIET overgeven. Ik wil het niet!!! Uiteindelijk komen we 19:30 aan op de plaats van bestemming, ik gooi de deur open en daar is lading 2..... Iyen is bij me. Het is druk op straat. Wanneer ik mijn mond afveeg en opkijk zie ik dat mensen naar me kijken. Ik schaam me zo, dat ik moet huilen. Ik ben er he-le-maal klaar mee. Ik wil een plekje alleen, zodat ik alles uit mn flikker kan gooien, waar niemand me hoort en ziet en wil op bed liggen met mn ogen dicht en slapen. Dat is wat ik wil! Maar we zijn er nog niet. De ferry hebben we alsnog gemist, de laaste ging een half uur geleden. Er wordt wat heen en weer gebeld, Iyen verteld dat ik ziek ben, we wachten in een klein ‘toerist information' kantoortje en er worden wat dingen geregeld. Hotel Carolina (waar wij willen verblijven) wordt gebeld en 2 jongens van het hotel willen ons wel komen ophalen ergens op het eiland. (kijk, dat noem ik nou service) MAAR.... We moeten toch eerst een andere ferry op (niet de officiële, maar een ander die naar een ander stuk van het eiland gaat) we hebben geluk, want dit is ook de laatste, dus we stappen op. Lopen naar boven en gaan buiten op de boot zitten, dat leek mij het verstandigst. 20. Min varen verteld Iyen. Ik ben nog steeds kots en kots misselijk en Iyen begint over eten. "You HAVE  to eat something.."  "Iyen, Please, Can we not talk about fo....." Ik ren naar de zijkant en daar is lading nummero 3. Zo, netjes in het meer, dat dan weer wel. Gelukkig zijn we de enige 2 op dek en nog een paar mensen binnen, maar die zijn druk met roken en tv kijken, het is donker dus niemand ziet me behalve Iyen en dat vind ik eigenlijk al erg genoeg. We komen aan en er staat zo'n mini busje voor ons klaar. "Miss Bennaars?"  Iyen doet al het praten voor me. Ik trek mn bek niet meer open.  Ja, voor 1 ding, maar dat zijn dan geen woorden die eruit komen. WÉÉR een auto in.... Ik kan niet meer. Iyen neemt plaats en zegt trots dat het een mooie auto is, met goede airco en trekt me in de auto. Joh.... Het interesseert me allemaal geen reet meer. Ik  concentreer me maar op 1 ding en dat is alles binnen houden tot we er zijn. We rijden rustig, maar toch moeten we veel bochten maken, het is maar voor 10 min. maar voelt voor mij als een eeuwigheid. Lading 4 zit eraan te komen... ik voel het.  Ik sla mijn handen voor mijn mond en denk aan water. Ik vraag aan Iyen "Are we there yet?"  Hij kijkt, "Ya 2 minutes" ... 2 minuten nog Djaar... 2 minuten. Volhouden.  We zijn er!!! De ene hand voor mijn mond, met de andere geef ik een ruk aan de schuifdeur en ren naar een struikje. Hallo lading 4! Iyen heeft het lef om zelfs nog een grapje te maken. "welcome beeb..."  Ik doe mn best een lachje eruit te persen, maar t lukt niet, in plaats daarvan moet ik weer huilen. We moeten ons inchecken bij de receptie. Ik red de receptie niet en ren naar de toiletten. Lading 5. Ik neem mn tijd en blijf hier even rustig zitten, net zolang totdat ik denk alles in te kunnen vullen en wat kamers te bekijken. Na 20 minuten kom ik terug. Iyen wacht geduldig op een bank en ik check ons in. De mensen zijn vriendelijk. Ik niet. Ik kan niet meer. We gaan naar een kamer, 2everdieping, uitzicht op het uitgestrekte Lake Toba. Ten minste, dat laten we ons vertellen, het is pikkedonker. Simpel, goedkoop kamertje, 2 aparte bedden, niet gezellig. Kom nou, ik kom hier om ff te chillen en om ff uit de jungle te zijn, mag het wat meer? Geld heb ik hoor!! Ok, het wordt een kamer ‘deluxe'. Op een prachtige locatie. We hebben een klein rustgevende tuin voor ons, met prachtige bomen en bloemen en een vijver met bruggetje en zitten aan het meer. Zodra we de sleutel in het slot steken, sta ik alweer te strappelen. Laat die "wc deluxe" maar eens ff zien dan!! De wc deluxe is dan ook het enige wat ik deze avond gezien heb. Hij was ineens een stuk minder ‘deluxe' kan ik je vertellen. Lading 6, 7 en 8 kwamen snel achter elkaar. Ik zat op de grond  mijn wc deluxe te omhelzen en Iyen stond boven mij mijn haartjes vast te binden en natte doekjes op mijn hoofd te houden. We hadden natuurlijk ook nog niks gegeten, en Iyen ging hier even wat local food halen, wat ie mee kon brengen naar het huisje, of ik ook wat wilde? Nou nee dank je, maar ik MOEST wat eten van hem. Ik moest niks!! Maar ik kwam er niet onderuit Iets van droge koekjes dan? Vroeg hij... nou, ok.. je doet maar. Iyen kwam thuis met kip en rijst. Gatver! En voor mij (ze hadden niet veel anders) mini pennywafels chocola (hij wel wat ik lekker vind) alleen zelfs daar werd ik misselijk van. Ik moest er 2 eten met een beetje water. Dan zou hij ophouden met zeuren. Kruimeltje voor kruimeltje heb ik he t gegeten, slok water erbij. Het bleef 3 min. binnen. En stroomde er ook weer binnen 3 sec. uit. "goed" zei Iyen, "nu slapen jij" Hij heeft me naar bed gebracht en toegedekt en is zelf ook maar naar bed gegaan. Heeft nog een spelletje gespeelt en is gelukkig zelf ook snel in slaap gevallen. Dit was een dag om snel te vergeten!!!!!!!!!!

Nardjaar .