Indonesië - Tangkahan, olifanten

18 oktober 2011

Vrijdag; de dag van de olifantjes!

Vandaag staan we vroeg op, ontbijten even snel in het restaurantje en we worden door  1 van de jongens meegenomen naar de plaats waar de olifanten staan. We rijden erheen op de brommer, een stukje van zo'n 10 min. Het is eerst de bedoeling dat we ze gaan wassen en daarna een uurtje gaan rijden op de olifanten. We zijn een kwartier te vroeg en drinken nog snel even wat bij het lokale hutje. Even later zien we de olifanten aan komen lopen. Zo leuk! Ze lopen allemaal achter elkaar aan en houden elkaar staart vast met de slurf. Ertussen lopen 2 kleine ‘fantjes' van zo'n 7 maandjes. HOE SCHATTIG!! Die haartjes, dat koppie, dat kleine slurfje, je ziet ze denken... tjah,' dat ding hangt er maar wat doe  ik er eigenlijk mee?' t Slingert een beetje kansloos heen en weer, nog lekker onhandig. De 2 rennen snel tussen mamma's poten, veel veiliger. En zijn hier nu zo'n 10 andere toeristen, en 7 olifanten, we lopen allemaal met de olifanten naar beneden naar de rivier. Daar kijken we eerst even hoe de verzorgers ze naar het water brengen en dan krijgt iedereen zijn ‘eigen' olifant. Iyen en ik krijgen een flinke dame en ik mag als eerste en Iyen staat al klaar met alle camera's. Ik heb haar flink geborsteld en tussendoor wat kusjes gegeven hihi! Wat later de borstel in Iyen zijn handen geduwd en hem zijn gang laten gaan. Het wassen was dit jaar wat minder uitgebreid dan vorig jaar, maar daarentegen stond dan wel weer dat we de kleintjes mochten aanraken en allemaal ff een momentje met 1 van de olifanten hadden. Toen het mijn beurt was, mocht ik ff knuffelen, aaien en kusjes geven. Door de verzorger ernaast werd me gevraagd of ik een olifanten kusje wilde. Ja nou, dat wil ik wel! Hij gaf het beest een teken en ze gooit haar slurf omhoog en plant het uiteinde recht op mijn gezicht! Hwhahwha!!! Lekker hoor! Die grote natte neusgaten, die warme adem, de slurf bedekte bijna mijn hele gezicht, van voorhoofd tot kin. Iedereen lachten, was lief! Ik kreeg er daarna nog 1, die kwam op mn wang... (waar ie hoorde )later nog met die kleine geknuffeld en op de foto gegaan. Zoooooo lief he! Daarna terug naar boven, de meeste olifanten gingen terug en 3 bleven er over voor de track. Waarvan 2 "oude bekende" van vorig jaar (hoe toevallig!) olifant Juni (waar mn ouders vorig jaar op reden) had nu een Engels stel, en Sari (waar Marloes en ik op reden) liep ook mee, waarom weet ik niet, want alleen de mahout zat erop,  maar ze is op het moment 7 maanden zwanger en ze had een dikke pens. Iyen en ik zaten op een onbekende. De track duurde een uurtje en het was voor Iyen de 1e keer op een olifant en vond het geweldig. Het blijft echt heel bizar, dat die beesten op een modderig pad van een halve meter met gemak steil omhoog en recht naar beneden kunnen lopen met hun omvang en 4 gigantische poten. We werden afgezet in de rivier vlak voor onze hutjes, maar het was nog vroeg, en Iyen wilde me de waterval laten zien. Ik dacht nog, nou lama! Ik ken die water nog van vorig jaar (@pap,mam,loes...ja, die ja) en dat pisstraaltje hoef ik niet nog een keer te zien. Iyen beloofde dat ie dit keer wel groter was, uhu! Nah... lama zien dan...  eenmaal aangekomen zag ik inderdaad een échte waterval zeg hey! Ook wel logisch want het is natuurlijk regenseizoen. We zijn naar boven geklauterd en hebben hier een uur gezeten. In het water, onder de waterval, achter de waterval, lachen hoor!  Ik klom terug naar de overkant om wat foto's te maken van Iyen, die stond te trappelen als een klein kind omdat ie eronder wilde staan, ja camera loopt! Ga maar! Iyen duikt eronder, maar de kracht van de enorme straal was zo groot, dat binnen 2 sec. zijn boxer ergens op zijn enkels hing! Menneer jungleman stond daar ineens in zijn moglie outfit!!  Ik heb zooo vreselijk staan lachen!!  Kijk die moslim staan dan!! LOL! Dan wordt ie ineens heel verlegen en trok zo snel als ze boxer op zn enkels hing, ook weer op. We hebben vreselijk staan lachen erna, ik heb voor alle zekerheid mijn shortje en hempje maar aangehouden, maar dat doe ik hier sowieso hoor met zwemmen, is hier beetje raar als je in bikini zwemt. Niemand is hier zo bloot, ik dus ook niet. Ja, was dus een leuke tijd bij de waterval, mooie omgeving ook, tussen de heuvels, met jungle om je heen en riviertjes en het zonlicht wat door de bomen heen schijnt zodat je overal van die kleine regenboogjes krijgt, er leuk. daarna door de rivier terug gelopen richting ons hutje. Langzaam spullen gepakt en naar het restaurantje gaan om afscheid te nemen. Op het moment dat we dat doen, komen er ineens bekende de trap aflopen. Het zijn Lias en Oman. Ze hebben net toeristen vanaf Bukit Lawang hierheen gebracht met de auto en rijden over 2 uur ook weer terug naar Bukit Lawang. (de mensen komen hier voor de olifanten en gaan meteen weer terug) nou dan doen we nog maar even een drankje en een sigaretje.. goed... we gooien meteen een lunch ertegenaan..nu we toch bezig zijn, kunnen we net zo goed met zn alle terugrijden, ook voor Iyen en mij wat fijner, want mijn rugzak kan dan in de auto, scheelt een hoop gewicht en mocht er wat gebeuren onderweg (de banden begeven het met regelmaat op deze wegen) hebben we iemand bij ons die kan helpen. Aangezien deze weg bijna  zo goed als verlaten is. We zijn na de lunch nog even teruggegaan naar de olifanten, hebben daar nog wat gedronken en gewacht tot die mensen klaar waren. Iyen en ik zijn een kwartier eerder vertrokken, omdat mocht er wat gebeuren, kunnen we langs de kant van de weg wachten tot hun aan komen rijden. Gelukkig is de hele (helse) rit goed gegaan, al was wel het nadeel van het late vertrek, dat we een regenbui op ons kop kregen een half uur voordat we Bukit Lawang inreden. We zijn toen gestopt bij mensen in een hutje om te gaan schuilen tot de regen minder zou worden. Dat heeft ruim een uur geduurd en zijn met lichte regen teruggereden. We moesten wel. Het was ondertussen al donker en de regen zou toch niet ophouden en konden beter gaan, de wegen werden er niet beter op. Uiteindelijk kwamen we om 19:00 uur s avonds aan in eco lodge, helemaal verregent en ik had t ook echt koud! Ik kon gelukkig snel "mijn" kamertje weer in, en Iyen ging mijn rugzak ophalen. Wat was IK blij dat ik ‘thuis‘ was! Koud was ik toch al, dus meteen maar even een koude wasbeurt gaan doen en even later kwam ook Iyen met de rest van mijn spulen. We hebben ons gewassen, even op bed gelegen, wat gaan eten en weer terug naar de kamer, we waren beide moe en zijn lekker gaan chillen en vroeg in slaap gevallen.

Zaterdag, ook niet veel gedaan (we doen sowieso niet veel hier hoor, zeker niet overdag) gaan eten bij Indah en ik wilde even internetten in het kinderweeshuis. Ik had een goede connectie en heb er 4 uur gezeten (verhalen geplaatst) Iyen kwam het laatste half uur even kijken of alles ok was en we zijn samen teruggelopen omdat eind van de middag een hele donkere lucht aankwam. We waren dan ook NET voor de regen binnen! Ame vertelde me dat er 's avonds om half 8 uur traditionele dans was met kindjes in het restaurant van Eco Lodge. Ik wilde wel even gaan kijken en dus zaten we samen naar lieve mooie dansende kindjes te kijken. Op zich stelde het niet zoveel voor, maar ach.... Iets later liepen de kindjes naar de toeristen want die moesten meedansen. Ik dacht nog, ‘he ik heb precies een goede plek uitgekozen, mooi dat ik dus niet ga he' (ik hou er niet zo van, jezelf voor schut zetten omdat je de pasjes niet kent en wij westerse mensen die bewegingen niet kunnen) geen kind liep naar mij dus ik was allang blij. Mijn blijheid was snel over. Ineens stond mijn indozusje Ame achter me en trok me hardhandig van de stoel. "Nooo nooo NOOO AME! NO!"  tjha.... Het was het proberen waard, maar vergeet het. Met 'nee' nemen ze geen genoegen. Ik kreeg meteen een mooie sjaal om me nek en ame ging tegenover me staan. Daar stond ik dan, tussen die mooie kindjes en andere stomme toeristen mijn best te doen met dansen. Iyen greep naar de camera, eeuuh ja. Bedankt he. Na afloop zijn we gaan eten bij indah. Omdat vandaag "Retno John" is teruggekomen (mam, pap loes,  jullie kennen hem, jongen met spraakgebrek) hebben we een extra groot feest. (John was door vrienden voor een maand uitgenodigd in Duitsland en vandaag dus teruggekomen) dan krijg je altijd een groot welkom. Toen we aankwamen in Indah zat het al behoorlijk vol en t feest was net begonnen. Ze zongen al. Toen John en ik elkaar zagen vlogen we elkaar om de nek, was zo leuk! Hij is ook echt van het knuffelen en dus iets losser dan de gemiddelde indo, al zijn er steeds meer die mij -in plaats van een hand- een knuffel geven als we gedag zeggen. Iyen en ik zijn snel aangeschoven en alle stoelen en tafels werden aan elkaar geschoven en we zaten er met zo 30 man eromheen allemaal te zingen. Iyen kreeg de gitaar in zijn handen geschoven en later de ponggo (trommel) (elke indo hier is heel muzikaal en iedereen kan dan ook spelen op welk instrument dan ook, ook zingen doen ze allemaal, hoe vals het ook is, het maakt niet uit. In Nederland lachen we elkaar uit, hier is het heel normaal, maakt niet uit  WAT voor geluid eruit komt,  ALS er maar geluid uit komt) het feest werd groter en groter, de tafel was bedolven onder grote flessen Bintang en pakjes sigaretten, iedereen zong uit volle borst mee en ik denk dat we echt tot verweg te horen waren. Het was écht een superavond!! De beste! Rond 23:30 gingen de meeste toeristen naar bed en bleef ik met nog 1 Nederlands meisje en alle indo's over en zijn we verplaatst naar de ‘karaokebar' hier verderop. Ook hier weer net voor de regen binnen. Eerst was het rustig, maar later komen meer en meer indo's hier hun zaterdag avond vieren en werd het podium klaargemaakt voor te spelen. Hier staan 2 gitaren, 1 drumstel en 2 microfoons en niemand schaamt zich ervoor om te gaan spelen. Gelukkig namen John en zijn vrienden plaats en kunnen goed spelen, Iyen is gaan zingen en al klinkt het niet altijd even zuiver, het klonk allemaal prima. Iyen heeft 2 liedjes voor mij gezongen en dat van te voren luidkeels even onder de aandacht gebracht door de microfoon. Iedereen begon te fluiten en dingen te roepen . Gelukkig was het donker met enkel wat kerstlichtjes zodat niemand mijn rode kop zag. Het was heel mooi, al verstond ik reen reet van het Indonesische nummer. Hoe later het werd, hoe meer iedereen een beetje dronken werd, behalve ik dan, ik zit aan de rode Fanta. Maar op het moment dat Iyen me scheel probeerde aan te kijken leek het mij beter om lekker naar bed te gaan, t was inmiddels ook al half 4. Maar Iyen had honger en wilde eigenlijk nog wel even eten. Nou ok... gaan we eten. Tenminste. Jij dan.  Ik heb vakantie, mij boeit het niet, al was ik wel erg moe, ik ben toch nog even meegegaan. Veel van die eethokjes zijn hier gewoon nog open s nachts en hebben we plaatsgenomen in 1 van de hokjes, samen met nog 2 andere indo's. Ik blijf me erover verbazen hoe veel ze hier eten en allemaal maatje 34 hebben. Iyen schepte zijn grote bord vol rijst, 2 hele stukken vis, een hele kip (zo aan de grootte te zien) en sambal. Eenmaal opgegeten ging hij voor de 2e ronde en schepte minstens net zoveel op, en zo gaat het elke keer, ongelofelijk!! Waar ze het laten?? Ik weet het niet! Om half 5 was menneer en de rest uitgegeten en zijn we in de stromende regen door alle modderwegen naar huis gelopen. Eenmaal thuis zie je eruit als een varkentje. Vies, nat en onder de modder en viezigheid, dus ja... voor het slapengaan kan je je dan nog eerst ff lekker ‘douchen'. We lagen om half 6 te slapen.

Zondag. Om 1 uur s middags werden we een keertje wakker. Wat een kutnacht! De regen begon gisteravond rond 23.00 en ging non-stop door tot 8 in de ochtend. Klinkt geweldig op zo'n golfplatendak... zucht...  maar goed, niks doen vandaag. Lunchen bij Indah en later werd Iyen door zijn vriend Jeff meegevraagd voor vissen. Ik mag natuurlijk mee en had eerst nee gezegd, maar ja, ik dacht waarom ook eigenlijk niet? Zie ik weer eens wat nieuws wat hier de mannen een beetje bezig houdt. Dus heb 2 boeken gepakt en ben meegegaan. Op de brommer is het ongeveer 20 min. rijden van het dorp. Vissen is hier echt een mannending. Geen vrouw te bekennen. Dus toen IK als vrouw kwam aanlopen, -en dat dan OOK nog eens als blanke- is zeeeer uitzonderlijk, dat merkte ik meteen. Alle mannen zaten te kijken en in begin vinden ze het raar en later toch wel weer leuk. Ze vragen allemaal dingen aan Iyen en ik weet dat ze het dan over mij hebben, zeker als Iyen antwoordt met "Belanda" (=Holland). Hier vissen ze in een soort van vispoel,  je vangt dus altijd wel wat, ze doen het voor hun hobby, maar de meeste om de vis te verkopen of te eten. Ik heb mijn sarong op het grasveldje gelegd en ben heelijk rustig mijn boek gaan lezen en de mannen zaten naast me hun ding te doen.  De omgeving is mooi. Hier is ook de berg goed te zien waar het vliegtuig gecrasht is van 2 weken geleden. Het is inderdaad dichtbij en heb me pas laten vertellen dat Lias in die tijd bezig was met de jungletrack en heel dichtbij het toestel was toen het neerstortte. Hij is dan ook die kant opgelopen om de slachtoffers te helpen, maar kon het niet bereiken door de heuvels en dichtheid van de jungle. Niemand heeft de crasch  overleefd, helaas zat ook Lias zijn doktor aan boordt. Anyway, de mannen hebben van 5 tot 8 gevist en toen zijn we teruggegaan naar ons dorp. Iyen en ik zijn gaan eten en vroeg naar de kamer gegaan om spullen te pakken voor morgen, want morgen begint onze lange, lange rit naar Lake Toba ! dus lekker vroeg het bedje in!

Liefs Nardjaar!