Indonesië - Pulau Weh - Banda Atjeh - Bukit Lawang

13 april 2007

Dag lieve mensen! 

Woensdag,11 april; Laatste avond op Pulau Weh hebben we goed doorgebracht. De volgende ochtend ben ik heel vroeg opgestaan, om 7 uur. Manon bleef lekker in bed liggen en is niet meegegaan. Ik wou per se Bahtiar uitzwaaien, hij moest s'ochtends met de boot mee, met de duikers. Hij vaart dan de boot en helpt de duikers met al hun spullen voordat ze het water ingaan. Wij hadden nog een hele middag te gaan omdat we om half 2 pas zouden vertrekken. Maar de duikers zouden een hele dag wegblijven en pas einde van de middag terugkomen. Dus om 8 uur Bahtiar gedag gezegd :-(  wat best wel een beetje jammer was. Ik had alweer beloofd om terug te komen! hihihi. Rama bleef op het eiland, maar ook snel gedag gezegd, want die moest ook wat dingen doen. Verder hebben we de dag "eenzaam" doorgebracht. Nog even hangen in de hangmat voor de laatste keer, onder het genot van een lekker muziekje (Bob Marley) Nog wat gegeten en gedronken en toen was het alweer half 2. We werden opgehaald door een taxibusje,die ons naar de boot bracht. Normaal is het ruim een uur rijden van Gapang Beach (waar wij zaten) naar de boot maar geloof dat de chauffeur het presteerde om het in 3 minuten te doen.. SJEZUS ZEG wat een mafkees! Scheuren met die bak als een idioot joh! Door die bchten, inhalen in bochten, ik zag het alweer voor me..."Nederlander omgekomen" .. niet in een vliegtuig, niet in een lift... nee in een AUTO! Anyway ik wil verder geen dramaqueen zijn... hahaha... maar goed...we hebben de boot ruim op tijd gehaald zeg maar... Het is 40 min. varen van Pulau Weh naar Banda Aceh. 4 uur vertrok de boot en rond 5 en kwamen we aan in Banda. De chauffeur, die ons zou komen ophalen, (die ons ook de dag erna door Banda Aceh zou rijden) hadden we niet te pakken kunnen krijgen en stond er dus niet... dus moesten we een taxi nemen. Ook moesten we nog op zoek naar een hotel. Edy had ons van tevoren al een aantal visite kaartjes gegeven van hotels, dus daarvan 1 uitgezocht. GEEN SULTAN HOTEL! Gelukkig was er plek in het Chakradonya hotel, achter het sultan..nou ja, we wisten in ieder geval de weg. S'avonds hebben we lekkere dingetjes voor in de hotel kamer gekocht en we zijn er niet meer uitgekomen. We waren zo moe, lekker film gekeken en vroeg gaan slapen. De dag erna hadden we dus de rondtour gepland door Banda Aceh, maar omdat we geen chauffeur hadden eek dat heel even in het water te vallen. Gelukkig was ik zo slim (jaaaaaa heel soms dan hoor!) om contact op te nemen met Edy, die toevallig de dag ervoor een bruiloft had gehad in Banda. Hij was in de buurt en wou ons graag rondrijden. Als hij er niet was, hadden we het ook  wel via het hotel kunnen doen, maar goed, een bekende is toch gezelliger.

Donderdag, 12 april;

We zijn eerst gaan lopen naar de markt, daar even rondgehangen, toen er een meneer op ons afstapte, hij vroeg of we van de tv waren, omdat ik aan het filmen was. We vertelde dat wij op vakantie waren en dit voor onszelf was. De meneer begon meteen over hoe blij hij was ons te zien en over de tsunami. De mensen praten daar toch graag over, mischien om te laten zien hoeveel ze hebben meegemaakt, maar toch het leven weer oppakken. Zo vertelde meneer dat hij zijn gezin is verloren door de tsunami, vrouw en 2 kinderen, waarvan 1 nog altijd vermist was...ze is nooit gevonden....Nog elke dag hoopte hij dat ze ooit nog terug zou komen,..... tegen beter weten in natuurlijk... Hij vertelde dat hij deze dag een goede dag had. Hij had naar een foto van zijn gezin gekeken en dan voelde hij zich voor een moment blij. Hij wees naar zijn 2e vrouw, ze stond een paar meter verder op te wachten. We werden uitgenodigd bij hem thuis als we tijd hadden, waren we van harte welkom, want hij was zo trots op ons. Hij vertelde dat hier nooit touristen kwamen, na de oorlog en tsunami. En door onze komst, dat dat alle mensen in Banda Aceh heel erg goed deed. Hij bedankte ons en wij hem ook, en dat hij sterkt moest blijven....het was een mooi, maar triest gesprek... Daarna hebben we de betjak gepakt (een brommer met een bakkie ernaast waar je inzit) en zijn we door de verwoeste delen van Aceh gereden. Eerst naar de gestrande boot. Dit is een gigantische grote boot, die 5 kilometer het land is in geslingerd door de tsunami en recht is neergekomen in een dorp. Hier zijn veel doden gevallen, onder de boot liggen veel huizen verpletterd en auto's.. Dan bedenk je dat er ook veel mensen eronder zijn  gekomen...  triest.. Verder zijn we naar het massagraf geweest, hier liggen ruim 14000 mensen "begraven". Verder nog wat leukere dingen gedaan en zijn we naar een speeltuin geweest waar veel ouders met kinderen komen. Daar had ik om gevraagt, zodat we wat dingen uit konden delen. En dat hebben we gedaan! De knuffels, stickers, en (Columbus) sleutelhangertjes vlogen om onze oren! Er kwamen steeds meer mensen en kids op ons af, om ook wat te halen. Ja was leuk! Ze waren zo blij! Nog even wat foto's gemaakt met mooie kindjes.. en daarna de Pizzahut opgezocht voor manon, die moest haar kaas tekort weer aanvullen. Manon is VERSLAAAAAAFD aan kaas... om gek van te worden! En aangezien we snel de jungle intrekken, moesten we nog 1 keer lekker eten. Mij hoor je natuurlijk ook niet klagen ;) HEERLIJK gegeten, te veel en te misselijk.. maar we kunnen er weer tegenaan! S'avonds de kamer ingedoken, filmpje gekeken en vroeg gaan slapen.

Vrijdag de 13e(!)
De wekker ging vanochtend om 7 uur. Snel aan het ontbijt en tas ingepakt en 8 uur werden we gereden naar het vliegveld, waar we  -met een uur vertraging-  om half 12 het vliegtuig hadden. 40 min. vliegen en hier zijn we dan weer in Medan. MET GOEDE INTERNET! Vandaag doen we niet zo heel veel denk ik. Even wat spulletjes halen wat van belang is in de jungle. Wc papier en wat lekkers voor als we lekkere trek krijgen. Morgen ochtend worden we opgehaald door mijn vrienden van de jungle. Muhdi, Iyen en Lias. Zij komen met chauffeur vanuit Bukit Lawang (4 uur rijden) naar ons hotel in Medan en dan rijden we met zn alle weer 4 uur terug. Het is een weg,= zonder asfalt met allemaal gaten in de grond, brokstukken op de weg en noem maar op.. de auto zou niet harder gaan dan 20 km hahah.. Als het een normale weg was, zou je er mischien een half uurtje over rijden.. maar helaas.. Mischien dat ik vanavond nog mail stuur, maar in de jungle hebben we dus GEEN  BEREIK, EN GEEN INTERNET! Dus ik zeg alvast, tot over een week, dan zitten we weer in Medan, onze laatste dagen en reken dan maar weer op een lange mail, vol orang oetangs en wildernis verhalen! WHOOEEII!!

BYYEE! liefs en kus van Nardjara, en Manon.