Indonesië - Tangkahan deel 1

Indonesië - Tangkahan deel 1

15 oktober 2011

Lieve iedereen,

Dinsdagavond even gegeten in Indah, nog even daar gebleven, voetbal gekeken, gelezen en we zijn rond 1 uur naar bed gegaan, we wisten nog steeds niet of we met brommer of auto zouden gaan, we moesten het 's ochtends nog maar eens vragen..  Misschien konden we voor een leuk prijsje met iemand meerijden, maar het was niet zeker of er genoeg plaats in de auto zou zijn, dat zou degene 's ochtends pas kunnen zeggen. Woensdagochtend 9 uur de wekker. Iyen is wat dingen gaan navragen en ik ben me maar gaan klaarmaken, mijn tas opnieuw gaan indelen, de kamer wat opgeruimd en schoongemaakt. Een uurtje later was hij terug en zijn we samen gaan ontbijten. We zouden met de brommer gaan en om 12 uur vertrekken. Ah mooi! Dus er was nog wat tijd over voor chillen en mijn rugzak pakken. 2 broekjes mee, 3 hempjes, boekje, de belangrijkste toiletspulletjes, mijn laptop + oplader!! (want ja! hier hebben ze ook internet als het goed is) En even na 12-en zaten we op de brommer op weg naar Tangkahan. Goed. De helse rit begint. De eerst 10 minuten zijn leuk, maar zodra je Bukit Lawang uitrijdt houdt de asfaltweg op. Tot aan Tangkahan is het alleen maar onverharde weg, met kuilen, gaten, rotsen, grote stenen, vele heuvels, kiezelsteentjes en veel grote plassen modder over de gehele weg door de vele regenbuien van afgelopen nacht.  Voor een auto is het haast niet te doen, sommige stukken zelfs kansloos. De brommertjes kunnen hier zich nog net iets meer in bewegen en zigzaggen over de weg om alles te ontwijken. Achterop zitten is dan ook alles behalve relaxt. Ik moet goed meekijken en bewegen, daarnaast zit er een loeizware tas op mijn rug met onze spullen en ligt er een grote fles water tussen ons in wat ook niet bepaalt lekker is hoor, aangezien ik zo dicht mogelijk op Iyen moet zitten om zoveel mogelijk 1 te zijn op de brommer wat natuurlijk beter is voor het evenwicht. Eigenlijk is het vreselijk eng achterop.  Maar ik heb dit vaker gedaan en Iyen doet dit zijn hele leven lang en kan dit als geen ander en vertrouw hem dan ook 100 %. De brommertjes zijn hier ook wel voor gemaakt, dus kunnen heel wat hebben. Al blijft het spannend hoor zo'n rit! Onderweg zien we wat dorpjes en vele schoolkinderen die (kilometers!) naar huis lopen in die bloedhitte.  Zodra ze me zien, schreeuwen ze van alles. "hello mister!" (ongeacht man/vrouw iedereen is hier ‘mister' ) "i love you mister! " "mister picture please!" We kunnen nergens hard rijden, dus zodra de kinderen bij je kunnen komen, of een stukje kunnen meerennen doen ze dat.  Ik heb dan ook vele high fives kunnen uitdelen, want iedereen wil me even aanraken en zodra je ze even een grote glimlach geeft en de high fives blijven ze lachend en giegelend achter. Heel leuk! "thank you mister!" Onderweg een paar keer gestopt, omdat onze konten echt gigantisch pijn deden, omdat ik de rugzak niet meer trok, die in mijn bloedhete schouders aan het snijden was en mn nek niet meer kon bewegen van de zwaarte en iyen zijn handen compleet verkrampten, we vol in de zon reden en dorst hadden.. Jaja. Zoals ik al zei. Fijn is anders. Maar ja, je moet er wat voor overhebben he? Bijna zijn we nog gevallen, omdat er op een stuk een giganstiche plas modder lag over de gehele breedte en zeker zo'n 3 meter lang, normaal rijden ze dan langs de zijkanten, maar die waren bezet aan beide kanten door koeien, die lekker stonden, en lagen te chillen... wat we ook deden, die beesten gingen geen centimeter opzij, we hadden geen keus... we moesten door die plas. Die bleek alleen iets dieper dan gedacht en kwamen tot onze kuiten in het water, die plassen moet je heel langzaam ingaan omdat het spek glad is met al kiezels en stenen op de bodem, ergens in het midden kwamen we tot stilstand en dreigden we met al onze spullen languit te gaan in de modderpoel. Gelukkig is Iyen zo sterk om met zijn linkervoet al het gewicht van zowel zichzelf, als mij, de brommer en de 5 kilo zware rugzak omhoog te houden, anders had ik geen video en fotocamera meer, geen laptop en geen telefoon meer..  echt... als die koeien konden lachen hadden ze dat zeker gedaan. Rond een uurtje of 2 kwamen we aan in Tangkahan (nog snel.. met de auto zou dit rond 4 uur zijn..) Eerst even wat eten en drinken. Er komen nog 2 gasten en de ene zegt Iyen enthousiast gedag en beging tot mijn grote verbazing ineens Nederlands tegen mij te lullen. HUH!? Iyen verteld me dat dit de broer van Rinto is en is hier voor familiebezoek. Ik kende hem van verhalen van vorig jaar, maar heel leuk om hem te ontmoeten, hij woont al 16 jaar in Nederland. Wat later moest ik wat formuliertjes invullen en daarna zijn we naar de hutjes gelopen. Ik verblijf op een andere plek dan vorig jaar. Zitten nu een stukje verderop. Iyen heeft dit geregeld, een vriend van hem runt hier sinds kort een restaurantje en die heeft wat hutjes tot zijn beschikking. Hier trekken we dus in voor 2 nachten. Eerst zijn we naar het restaurantje gegaan om wat te drinken, Iyen kon op deze manier even bijkletsen met zijn vriend en ik kon meteen even kennismaken met deze man. Ook kwam de broer van Rinto (Alan) naast me zitten en daar heb ik een hele tijd mee zitten kletsen, heel gezellig! Na een tijdje even gaan kijken naar de huisjes, maar ziet er allemaal prima uit. Er is zeep, toiletpapier, we hebben lakens, we hebben zelfs  een westerse wc die ik OOK nog eens kan doorspoelen op de ‘normale'manier! (het moet niet gekker worden)  en!!!!!!..... het belangrijkste mist. ................................... Een klamboe.  Das mooi KUT! ik weet al meteen dat dit nog een heeeele leuke nacht gaat worden.....  We gooien alle spullen op het 3e bedje en trekken zwemkleding aan lopen naar beneden en nemen een duik in de rivier. Aahhh!! Lekker! Ook zit hier een hotsping (@papa, mama, loes, ja dé hotspring ja! En ik vind het niet zo gek dat we m vorig jaar nooit gevonden hebben, het is ook niet meer dan een spleet tussen de rotsen, je moet het weten zeg maar) en je moet door snelstroming naar de overkant ‘zwemmen'. Het was voor mij een beeeeetje kansloos, maar met de hulp van Iyen ben ik er gekomen. Er kan 1 persoon tegelijk in, het is heel raar eigenlijk. Het zit niet apart niks en toch is de ene helft koud water en de andere helft heel warm. Ik ben er als eerste ingegaan en moet zeggen, het was zoooo lekker!!  We hebben hier een tijd doorgebracht en later naar t huisje, beetje chillen, gaan avondeten hier in het restaurantje en gaan slapen. Iyen ik ik zijn de enige hier op dit stukje. We hebben alles voor onszelf en is hier dan ook echt een beetje tot rust komen. We doen hier niet veel. Ook gaan we op tijd naar bed hier. Dat kan ook niet anders, want Tangkahan werk met een generator. Dit betekend dat we ALLEEN tussen 20:00 en 23:00 uur stroom hebben (en nee, internet werkt hier al 3 maanden niet meer..) De volgende morgen lekker uitgeslapen. Het slapen gaat beter dan gedacht hier. Met natuurlijk wel de nodige voorbereidingen vooraf, ik heb me gisteravond compleet ingespoten met deet en ook mijn bed en kussen, ik vergaste daarmee niet alleen mezelf  maar ook Iyen, die hoestend en met zijn neus dichtgeknepen naar buiten stoof om adem te halen. Hehe! Ja sorry schat! De rest van de avond en nacht stink ik uren in de wind, maar goed het resultaat mag er zijn! Geen muggen! Ook was ik gisteravond nog bezig toen de stoom er vanaf ging. Iyen lag al in bed. Ik moest nog  mijn mascara eraf halen en tanden poetsen, maar ja ik had nog een kwartier dus tijd zat. FOUT. De stroom ging 15 min. Eerder uit dan dat ons was verteld. Stond ik daar met mn bek vol schuim en een wastafel vol mieren, ja hallooooo.  Lekker is dit!! Mag ik eeeven zien wat ik hier sta te doen?? Dus strompelde in het pikkedonker naar Iyen om vervolgens samen op de tast naar mijn telefoon of zaklamp te zoeken. Het was hilarisch. Uiteindelijk gevonden maar alles zat al onder de tandpasta. Vervolgen heb ik alles kunnen doen met de zaklamp in mn handen. Zo gaat dat hier. In de jungle. Vandaag doen we niks. We hebben ons gewassen in de rivier, bij de rivier in de zon gelegen en af en toe een duik genomen en chillen in het restaurant, wat kleins gegeten en Iyen pakt -waar hij kan-  de gitaar en gaat lekker zitten plingelen en zingen, soms alleen, soms samen met de eigenaar. Het is geweldig om zo te lunchen! Daarnaast hebben we een prachtig uitzicht op de jungle en rivier. Tijdens ons middagdutje hoorde we een grote klap op ons dak (van die fijne aluminium golfplaten, leuk als het regent ook) ik schrik me de tering en vraag wat het is. "monkeys" zegt Iyen. Whooeeiii!!! appies! Ik ren naar buiten en zie een enorme groep Thomas Leave Monkeys in de bomen vlak boven me. Aaahhhh wat zijn ze leuk! Snel mijn camera gepakt en plaats genomen op een grote steen. De aapjes gingen oversteken, van de ene groep bomen naar de andere aan de overkant. Ze moesten allen langs mij. Hihi leuk joh! Eerst de leider van de groep. Rende keihard! Ze moeten vlak langs mij en dat is natuurlijk eng. En als de leider dan eenmaal er zit , laat de rest zich een voor een zakkken en volgt de hele groep. Sommige kleintjes durfden niet en gingen bij mama aan de buik hangen, echt heel cute! Ik heb ze allemaal voorbij zien komen. Deze avond hebben we gegeten bij Mega inn (Mega ken ik nog van vorig jaar en wilde ik even gedag zeggen) Morgen (donderdag) vroeg om 8 uur (!) gaan we 1 uurtje olifanten rijden en daarna wassen. Later in de middag rijden we terug naar Bukit Lawang. We willen beide weer  voor het weekend "thuis" zijn. We kunnen beide nog steeds niet normaal op een stoel zitten, zo'n pijn doet onze reet nog, dus t zou weer een leuke rit worden. Maar eerst de olifantjes doen.

Tot snel! Kus Djaar en Iyen wil ook ff de groetjes doen