Indonesië - Banda Atjeh

29 sep 2010, 14:07 

Dinsdag 28 sept. 
Nog 1 dag doorbrengen in Medan. We hebben weinig gedaan en wilden wat winkelen. We hebben ons laten rijden door een taxi en zijn naar een enorme shopping mall gegaan. Daar de hele dag rondgelopen en bij de Pizzahut gegeten. Daarna zijn we ‘s middags nog even naar een Chinese tempel geweest. Niet heel bijzonder maar mooi om te zien. Rond 6 uur vertrekken we van het hotel en om 19:00 uur vliegen we naar Aceh. (nou ja, we hadden 20 min.vertraging) Dit is 3 kwartier vliegen, je zou bijna zeggen het is de moeite niet, maar ja met de bus ben je meteen 14 uur bezig, dus de keus is snel gemaakt. De vliegtickets kosten ong. 23 Euro p.p  Rond 20:15 komen we aan in Aceh en regelen we meteen een taxi die ons naar het Medan hotel brengt. (ik heb overal nog contacten hier, zowel als in Medan, Bukit lawang, Aceh en Pulau weh, dus had van tevoren al sms gestuurd naar Faisel wat de betere hotels zijn in Aceh. Het hotel is simpel, maar ok. Bij binnenkomst hangt er achter de receptie een enorme uitvergrote foto van een vissersboot wat tijdens de tsunami hier neergekletterd is, recht voor het hotel, pfff… ben benieuwd wat ons morgen staat te wachten in de memorials en tsunami gebied. We gooien de spullen neer en lopen een klein stukje en uiteindelijk belanden we vermoeid op een eetpleintje voor ons hotel. Loes en ik kokhalzen al bij de geur van rijst en kip. We hebben klein zakje chips gehaald. Marloes bleef bij haar geloof: deze dag géén rijst of kip, of ook maar Indonesisch eten. Ik doe dankbaar mee. Papa en mama eten kipsate, (en nee… het is NIET dezelfde kipsate die wij in Nederland hebben, voor de mensen die denken”hmm! Kipsate, is toch lekker?” nee, hier niet. We eten en lopen daarna 10 meter terug naar ons hotel en duiken allemaal de kamer in, morgen indrukwekkende dag…. 

Woensdag 29.sept. 
We staan vroeg op, ontbijten en de chauffeur staat om 10 uur voor de deur. Deze man, spreekt werkelijk geen woord Engels! Dit wordt nog lastig… maar wij hebben aan iemand anders duidelijk gemaakt waar we heen willen en wat we willen zien, dus dat weet hij alleen jammer van de rest van de communicatie. We zitten in de auto, we rijden en de telefoon van deze man gaat. Hij neemt op, brabbelt wat in zijn eigen taaltje en geeft de telefoon aan een van ons. Ik gebaar dat ik m wel wil aannemen en heb een Engels sprekende meneer aan de andere kant van de lijn. Het wordt me duidelijk dat ik ineens de tolk ben. Ik maak duidelijk waar we heen willen en dat wordt dan weer doorgegeven. De man belt nog 3 keer deze dag. Onze chauffeur vraagt “Music?” wij knikken ja. He gezellig, muziek! Trots zet hij een bandje van Elton John op... Hij moet gedacht hebben, dit is Engels, dit kennen ze. Op dit bandje staan…jawel! 3 nummers! Uren achter elkaar, elke keer als we de auto instapte, ging het bandje weer aan. 3 liedjes, we hebben elk nummertje een stuk of 6 keer gehoord. Maar de man was zo trots, dat we het maar hebben aangehoord. Hahaha!  Beetje ongepast om dan te zeggen, “ken die klote muziek weer uit”! We rijden als 1e naar het tsunami museum, daar zijn wij ontzettend benieuwd naar, maar daar aangekomen blijkt het dicht voor renovatie. KUT!!! BALEN!!! Hier komen we zowat voor! Niks aan te doen, verder rijden maar.We komen aan bij de tsunami boot. Dit is een enorm vrachtschip, dat met de tsunami op een woonwijk terecht is gekomen. Ik heb het al 2 keer eerder gezien, maar het blijft onvoorstelbaar… Het is dat je er staat, anders geloof je het niet. Marloes is zwaar onder de indruk… Dit vrachtschip is 5km het land in gekomen en er zijn hier, kan ook niet anders, veel doden gevallen. Voor het eerst mogen we het schip op en kunnen we het vanaf het dek bekijken, ze willen hier een soort van museum ook maken. Zo besef je wel, hoe sterk de kracht van het water geweest moet zijn en dat blijkt ook later wel aan de foto’s die we onder ogen krijgen. Er wordt tegen ons verteld dat er achter het schip een piepklein museum is van de tsunami, wij willen dit natuurlijk zien. Museum is het niet, het is meer een soort van memoriaal en in een hoekje 3 muren met de meest gruwelijke foto’s….  We staan met z’n alle bijna te janken wat we hier te zien krijgen. Foto’s…foto’s van mensen die huilend hun dode kind vasthouden, foto’s van alle puin die hier overal gelegen heeft, maar de meeste foto’s zijn van mensen die het niet overleefd hebben… Mensen die bloedend op de grond liggen, lichamen die door de kracht van het water aan de daken van de nog staande huizen hangen, mensen die te lang in het water hebben gelegen en opgeblazen zijn, mensen die door de kracht van het water, ledematen kwijt zijn en compleet gevild zijn door het water en waarschijnlijk van al het puin wat ze over zich heen hebben gehad.. Mensen die compleet opengereten zijn… zelf 1 foto, waarvan het lichaam nog een –soort van- intact was, maar het hoofd niet meer dan een skelet was.. Alle straten, waar we zojuist gelopen hebben, bezaait liggen met duizenden onbedekte lichamen…HOE BIZAR is dit!?!?!? We zien de meest verschrikkelijke dingen die we ooit gezien hebben. DIT IS REALITEIT! We kijken minuten lang naar de foto’s…ongeloof… Je wordt meteen weer ff met je neus op de feiten gedrukt. Zoals ik tijdje geleden al zei… Sri Lanka en Thailand is al het geld naartoe gegaan en oh oh wat vonden mensen het erg…. Dit alles is binnen een jaar weer opgebouwd… want ja, daar komen de toeristen. Niemand die zich druk heeft gemaakt om Indonesië. En ZEKER niet om Aceh… hier komen geen toeristen. Maar men vergeet dat juist HIER de meeste doden zijn gevallen!! Hier –alleen al in Aceh al- zijn ruim 275.000 doden gevallen. En de pijn leeft nog steeds, dat zie je aan de mensen. Iedereen die je ziet op straat, iedereen kent of heeft wel familie verloren tijdens deze natuurramp. Het komt ineens heel dichtbij en voelt weer even als de dag van gister dat dit heeft plaatsgevonden. Na een hele tijd hier gestaan te hebben, vertrekken we weer, stil en toch ook wel een beetje verdrietig. We bezichtigen nog een strandje.. ik kijk naar de zee en bedenk me dat het hier allemaal gebeurd is.. hier kwam die klote golf, ik bedenk me hoe het zou zijn als het weer eens gebeurd. Of zelfs, dat het NU op dit moment zomaar weer zou kunnen gebeuren, probeer me voor te stellen hoe het zou zijn als je ziet dat het water zich honderden meters zich terugtrekt in zee en….. brrr… nee stoppen met denken!  We stappen de auto weer in en rijden naar een nog mooier strandje. Hier is het niet verlaten en er zijn wat mensen. We lopen richting de zee en worden opgemerkt door een aantal local’s en kinderen. Binnen no time zitten we weer ballonnen te blazen en wil iedereen met ons tientallen keren op de foto, gelukkig zijn het maar een paar mensen. Daarna eten we een hapje en rijden we nog een woonwijk in, vlakbij de haven, waar ook een bootje op een huis is terechtgekomen. (“bootje” omdat alles klein is vergeleken het vrachtschip) Maar ook dit is nog een behoorlijke vissersboot hoor! Ik zie wat mensen tegenover in hun huisje en bedenk wat die wel niet allemaal hebben meegemaakt hier. Krijg het toch niet helemaal uit m’n hoofd. We besluiten dat het mooi is geweest voor vandaag en laten ons terugbrengen naar het hotel. Straks weer even een hapje eten op straat en morgenochtend pakken we om 09:30 de ferry naar Pulau weh. Dit is een schitterend klein paradijselijk eilandje, waar we EINDELIJK wat kunnen rusten en uitslapen EN wat westers kunnen eten (ook niet geheel onbelangrijk. We worden bij aankomst in de haven opgehaald door mijn vriend Rama en chauffeur. Leuk om WEER een bekende te zien! Wij zullen hier de meeste tijd gaan duiken, tot rust komen en beetje rondrijden en paradijselijke strandjes opzoeken. Hopelijk, daar weer tijd voor de volgende blog!