Indonesië - Bukit Lawang - Tangkahan

27 sep 2010, 19:48 

Donderdag 23 sept.. 
Deze avond hebben we gegeten in ons eigen restaurantje, prima te doen. Tijdens het eten verscheen Iyen met nog een paar bekenden en zijn we blijven hangen in Eco lodge.  Uiteraard weer een leuke avond, met gitaar en zingen. We waren met een klein clubje.. 

Vrijdag 24 sept. 
Na het ontbijt worden wij opgehaald door mijn grote vriendin Ame met haar zoontje van 2,5 en haar dochtertje van 4 maanden. We lopen met zn alle naar de markt in Bukit Lawang.  Het is werkelijk 1 groot gekkenhuis en niet zoals een markt zoals wij kennen natuurlijk. Het is vies, het stinkt en mensen zitten allemaal op de grond. Maar toch is het leuk om even te zien. Alles is vers, dat is zeker. Levende vissen worden a la minuut de kop vanaf gehakt, ingewanden eruit gehaald en in een tas gestopt. Na 1 keer gezien te hebben vond ik het wel genoeg. Ja, ik lust wel een vissie maar om het zo te zien vind ik dan wel heel erug zielig.. erg dubbel allemaal. Ook kuikens worden er verkocht. Een paar dagen oud, allemaal in een kleurstof gespoten (dat er na een paar dagen weer afgaat, maar t schijnt erg leuk te zijn ..) We zien 2 dozen VOL roze, paarse, groene, gele, en blauwe piepende kuikens, het grut loopt over elkaar heen en staan in een hitte van ruim 35 graden. Ik pak er eentje op en knuffel hem, maar zet m snel weer terug.. vind t moeilijk en loop snel weg Op de markt komen we de man van Ame tegen, we besluiten wat te gaan drinken en dat doen we bij Ame haar zus Mita, zij en haar man hebben een soort van piepklein eethuisje en daar gaan we zitten en drinken. Ook geven wij de kado’s die wij voor haar en de kinderen gekocht hebben. Ze zijn blij! Na een tijdje te hebben gezeten, willen we lunchen bij Ida en Muhdi in het restaurantje en lopen erheen. Ondertussen haal ik mijn laptop want we willen graag internetten. Na de lunch gaan we richting een internet hutje. Het stelt werkelijk geen reet voor! Er zijn 3 computers en ik ben blij dat er wireless internet is, want in die hokjes is het echt nog geen 5 minuten vol te houden,  zooo heet!! Marloes duikt een hokje in en zweet al zittend zich de tering. EINDELIJK internet!! Wil mijn blog plaatsen! Ben blij! Maar mijn humeur slaat snel om wanneer blijkt dat mijn computertje geen verbinding kan krijgen met het netwerk. Na een uur te kutten, ff bij Marloes erin gedoken en snel weer weggegaan, dit heeft geen zin! Kutzooi! Teleurgesteld terug naar ons verblijf en ff niks doen. S'avonds gaan we terug naar Ida en Muhdi restaurant en daar eten we op onze laatste avond. Papa en mama houden het snel voor gezien, terwijl Loes en ik nog zo lang mogelijk willen rekken.  We blijven nog een hele tijd in het restaurant zitten en nadat sommige afdruipen en het groepje kleiner wordt, besluiten Ida en Muhdi ook te gaan slapen. We blijven nog even zitten en onze vrienden Iyen en Rinto willen een mooi uitzicht laten zien in een restaurantje ergens op een berg. Ik ben hier al eens eerder geweest een aantal jaar geleden en is inderdaad erg mooi. We gaan erheen op de brommer. En rijden in de onweer steil omhoog. Het uitzicht is zooo mooi en met alle flitsen van de onweer het echt NOG mooier!  Onder ons ligt het dorpje van Bukit Lawang, we kijken, praten, kijken, zingen, luisteren muziek, roken en kijken… We zitten met z’n 4-ren en met nog 2 jongens en een meisje, maar die houden zich een beetje afwezig. Om 3 uur s nachts worden Loes en ik toch wel een beetje moe en worden door de mannen naar huis gebracht. 

Zaterdag 25 sept. 
Loes en ik lagen even na 3-en in bed en de wekker gaat weer rond 8 uur. we moeten afscheid nemen, spullen pakken en vertrekken naar Tangkahan. We ontbijten en nemen afscheid van ons meisje Ame. We krijgen een cadeautje van haar. Ze heeft voor ons omslagdoeken gekocht. Erg mooi. Onderweg naar onze kamer zie ik daar in het parkje een klein felgeel pluizenbolletje ziels alleen schuifelen. Ik wordt gek van verliefdheid en ren erop af en zie dat het een piepklein kuikentje is…zo eentje van de markt. Helemaal alleen…. Die heeft waarschijnlijk iemand gekocht voor “de leuk” en wist niet wat ie ermee aan moest en heeft m maar daar neergegooid.. Daar loopt ie dan, lief klein kuikentje, in de grote boze wereld, in de jungle.... Ik kon het niet laten, pak m op en zet m in mijn handpalm, die veeelste groot is, ik aai m en geef kusjes en hou m tegen me gezicht, het wordt erg gewaardeerd en al snel houdt het gepiep op en valt 'ie in slaap. Dit is nou liefde op het eerste gezicht! Iyen komt eraan lopen en ik laat mijn trots zien, hij moet lachen en zeg dat de kleine het wel red. Ik geloof m niet, maar wij MOETEN opschieten want over een kwartier vertrekken we. Met pijn in mijn hart zet ik kuikentje neer op de grond loop weg. Met luidt gepiep komt kuikentje met een noodvaart achter mij aan gerent!!! OK, ik besef dat ik zojuist mama ben geworden. Waar ik ook heen ga, links rechts, vooruit, achteruit, rondjes lopen, overal rent kuikentje achter me aan en roept naar “mama”…  Het is geinig om te zien maar eigenlijk heel zielig. Ik kan het niet. Ik kan het niet..... weglopen… ik pak m op en neem m mee naar m’n kamer. Ik zet m onder de lakens waar kuikentje even kan rusten en geef m wat drinken. Ik pak snel m’n spullen in en zet mijn liefde weer in m’n hand. Ik wil m meenemen maar dat kan niet. Met de koffer in m’n hand en kuikentje in m’n andere hand, loop ik de kamer uit. Iyen ziet een man staan die bezig is met het tuintje, daaromheen lopen wat kippen, Iyen zegt dat het ok is om m daar achter te laten. Ik loop naar de man toe en zeg duidelijk “take good care of my baby!!” De man lacht wat, knikt ja en ik geef mijn liefde weg. De man pakt het beestje bruut bij de poten en zet m op de grond. Ik kijk m nog wat boos aan, maar wat kan ik doen..? Ik draai me om en loopt snel weg. Dag lief klein kuikentje, het waren 15 geweldige minuten..... De auto staat klaar en wij worden door een chauffeur naar Tangkahan gebracht. Ook Lias en Iyen rijden mee. Deze weg is niet geasfalteerd en dus ruim 2 uur echt afzien. We rijden niet harder dan 30 km /h en moeten enorme gaten in de grond en stenen ontwijken. We zitten nog net niet met onze koppen 2 uur lang tegen het plafond te stoten. Onderweg komen we in meerdere zeer arme dorpjes en al snel halen we de ballonnen tevoorschijn en zit iedereen ballonnen te blazen. Binnen no time zit iedereen klem in de auto tussen de ballonnen en is het erg lachwekkend om te zien. Bij elk dorpje dat we binnenkomen, komen kinderen en mensen op de auto afrennen. Ze zien van ver dat we toeristen zijn met alle bagage op het dak. Ze willen het allemaal even zien en zwaaien. Bij alle kinderen die we zien gooien we een aantal ballonnen het raam uit en die rennen gierend achter de ballonnen aan. Zo leuk als je dan achterom kijkt! Na een tijd rijden, komen we in een dorpje waar een bruiloft is. Dit was ons al verteld en wij wilde hier graag even kijken. Ik heb een bruiloft hier in Indonesië al eerlijk meegemaakt maar dit moet je gewoon even meepakken.We zetten de auto langs de kant en lopen richting de mensenmassa. Er zitten zeker zo’n ruim 250 mensen bij elkaar. (zo gaat dat hier he en dit is dan alleen nog maar familie, ja ECHT!) Zodra mensen doorhebben dat er een stel blanken aan komen lopen breekt de pleuris weer uit. We worden welkom geheten door de moeder van de bruid. Het bruidspaar zelf zien wij helaas niet omdat die bezig zijn in een huisje verderop met het verkleden (de bruid hier draagt zo’n 6 verschillende jurken en het aankleden neemt zomaar een uur in beslag) We hebben zakken ballonnen bij ons en blazen ons de tering voor de –weet ik veel- hoeveel kinderen. Het zweet klettert van ons af! Niet normaal, ik heb mijn hele eigen waterval joh!! Na tientallen ballonnen blazen, zuurstof tekort, is het tijd voor filmen en foto’s maken. Jezus, we blijven gaan, honderden foto’s, daar gaan we weer, maar ach, het is leuk! De mensen krijgen ondertussen eten en wij mogen een kijken nemen in de “keuken”. De keuken is natuuuuurlijk gewoon buiten en we komen als eerste een berg versgeplukte veren tegen. Aha! Verse kip dus. 2 tonnen vol met rijst (ik word al misselijk bij het woord ondertussen) en 2 mensen die in een vies teiltje de honderden bordjes afwassen. Eenmaal terug wordt mama aangekleed door de moeder van de bruid. Ze krijgt een enorme hoed op en krijgt een sarong om zich heen gewikkeld.  Iedereen maakt foto’s en de vrouwen gieren het uit! Een blanke in traditionele Indonesische kleding!! Das natuurlijk lachen! Zien ze nooit meer! De kinderen zitten aan Loes en mij te plukken en te frunniken. Ze willen ons aanraken en op de foto, ze kletsen hele verhalen tegen ons, maar wij verstaan er niks van. We lachen en knuffelen ze. Na een uur vinden wij het wel mooi geweest en duiken we weer de auto in. We moeten nog bijna 2 uur rijden. Marloes vind het maar niks en wordt al snel misselijk. Na een lange vermoeiende rit komen wij aan in Tangkahan. We schrijven ons in en onze koffers worden door de jongens een zeer steile trap afgedragen. Alsof t niks is lopen deze jongens met ruim 20 kilo bagage op hun nek op hun verrotte teenslippertjes een steile trap op en af, daar waar wij op onze peperdure wandelschoenen een partij staan te kutten met ons rugzakje, ja... dan schaam je je soms weleens. Na een welkoms drankje nemen we afscheid van onze mannen Iyen en Lias. We zien ze maandag weer als we weer teruggaan en een tussenstop maken in Bukit Lawang op weg naar Medan. Iyen zegt nog snel tegen me dat hij misschien morgen weer ff terugkomt. Ik denk ff? Jaaa natuuurlijk joh …. Jij doet ff heen en weer rijden voor ruim 2.5 uur op deze onverharde kolere weg. Dream on. We lopen richting de kamer en die is ok. Meer kan ik er niet van maken. We hebben geen wc maar een gat in de grond. Natuurlijk, ik wist het... het zat er een keer aan te komen. Altijd op de momenten dat je aan de race bent… Pff… Heb IK dat?? Top!! We trekken meteen onze zwemkleding aan en duiken de rivier in. LEKKER ZEG!! Later even bijkomen in de kamer en eten in het restaurantje. We zitten aan tafel, het is rustig. Ik mis mijn vrienden. Loes en ik zijn moe, maar beseffen wel op dit moment, dat de vermoeiende avondjes met de gasten wel erg leuk waren, vervelen ons een beetje. Vroeg gaan wij naar onze kamer. In dit verblijf is er maar een paar uur stroom van 18:00 t/m 23:00 dan gaat alle stroom eraf. We MOETEN dus wel vroeg slapen. Loes en ik liggen vroeg in bed en proberen nog wat te lezen, maar vallen om 20:00 in slaap…. 

Zondag 26 sept. 
Na het ontbijt gaat de badkleding weer aan en wandelen we door de rivier naar de waterval die hier te zien is. Schijnt erg mooi te zijn. Eenmaal daar aangekomen, is het een lullig watervalletje van niet eens 3 meter hoog. Nah, is dat alles? Ja dus. Terug lopen door de rivier naar de overkant. Het is druk. Het is zondag, iedereen is vrij, het lijkt wel het Noord Aa.  Gillende en spelende kinderen, een drukte! Nee geen strand hier, is echt een rivier en mensen zitten langs de kant of op kleine “eilandjes” van stenen. Na weer tientallen fotosessies in het water, keren we eindelijk terug in onze kamer. Om 14:00 staat de olifantentrip op ons schema. Rond die tijd moeten wij wachten bij de rivier. Eenmaal daar zien we de olifanten uit de verste al aan komen lopen. Tientallen mensen snellen toe om het allemaal mee te maken, maar WIJ mogen erop!!! Whooeeii!! Loes en ik zitten op olifant “Sari” een vrouwtje van 29. Papa en mama zitten op “yuni” een vrouwtje van 34. We lopen door de jungle en we gaan echt recht omhoog en omlaag. Op zulke momenten denk je jezus, dat gaat die olifant NOOIT trekken!!  Maar jawel hoor, met gemak! Wat zijn ze sterk zeg, het is af en toe wel goed vasthouden hoor! Na de rit van ruim anderhalf uur, komen we een stuk verderop uit bij de rivier. Daar mogen we ze wassen. HOE COOL IS DIT! We krijgen een grote borstel in onze handen en wassen de olifanten overal. De olifanten liggen op hun zij in de rivier en als de ene kant gedaan is, draaien ze zich om. Overal mogen we komen en alles moet gewassen worden. Oren, gezicht, rug, buik, poten, het is net een dinosaurus!! Zooo gaaf!! Ook komt er een moeder olifant met haar pasgeboren baby-fantje langs, de kleine is 12 dagen oud, en ken volgens mij net lopen.. WAT een schatje zeg!!!! Deze worden gewassen door hun begeleiders. Als we klaar zijn met wassen, krijgen we ten slotte nog een “jungle douche” . We moeten op een rijtje gaan staan en de olifant staat voor ons. Ze neemt met haar slurf water op en spuit het allemaal over ons heen. Hihihi geweldig! Dit herhaalt zich nog zo’n 8 keer, ik pak de slurf en zet m recht voor m’n gezicht, vlakbij! Ik wordt zowat omver geblazen joh, wat een kracht! We gaan terug via de rivier op de banden. Tubing noemen ze hier dat. S’avonds zitten we na het eten weer een beetje verveeld in het restaurant. Er zitten wat jongens zachtjes te plingelen op een gitaar, maar het is niks vergeleken de avonden in Bukit Lawang. Ik zeg tegen mn ouders en Loes “ik vind er eigenlijk geen zak aan, mis mijn vrienden” Ik spreek het uit en papa zegt “kijk nou wie er aan komt lopen..”  En daar staat Iyen achter me!! Whooeeii het feest is compleet! Hahaha, wat een mafkees joh. Op de brommer 2 uur bezig geweest op die klote weg, door de rivier moeten zwemmen omdat het pondje niet meer ging maar hier staat ie dan drijfnat, maar hij is er zoals beloofd. Samen met een vriend (weet even zn naam niet meer, maar wij hebben hem ook al eerder gezien) En zo is de avond toch nog heel gezellig! Ze slapen vlak naast ons in een restaurantje. Eenmaal aangekomen bij de voordeur van ons kamertje vinden Loes en ik een enorme grote vieze groene sprinkhaan op de deur vlakbij het slot.  Geen van ons had dus de moed om de deur open te maken en zo hebben we nog ruim een kwartier lopen kutten om dat klote beest weg te krijgen.... je weet maar nooit welke kant ‘ie opspringt…... iieeeww!!!) 

Maandag 27 sept. 
De wekker gaat vroeg, we ontbijten en om 10 uur staat Lias en chauffeur weer klaar om ons op te halen. We moeten weer terug via Bukit Lawang naar Medan. Dat is eerst ruim 2 uur in de auto op de onverharde weg en dan nog eens 4 uur naar Medan. Wij hebben dus besloten om nog even een tussenstop te houden in Bukit Lawang en snel te lunchen en definitief afscheid nemen van iedereen. Iyen rijdt op de brommer achter ons aan. Na een half uur in de auto duik ik bij Iyen achterop de brommer en zit ik de rest van het anderhalf uur de hobbelend achterop. Aangekomen gaan Iyen en ik nog voor 5 min. Naar het uitzicht, omdat ik dat alleen maar s'avonds gezien heb en nooit overdag. Hoe mooi! We lunchen nog snel bij Ida en Muhdi in het restaurant (Loes en ik hadden gehoopt op een zelfkeuze van eten maar Ida had alweer speciaal voor ons gekookt… rijst en kip, HOE verrassend!! Bleeegh!!! IK KAN HET NIET MEER ZIEN, RUIKEN, PROEVEN!! Maar ja, je slaat gewoon NIET af! Das onbeleefd. Loes en ik doen ons best maar na een paar happen zijn we er ZO klaar mee ! We hebben er de kracht niet meer voor. We nemen afscheid van onze mannen en vriendin Ida. Jeetje wat KUT zeg!!!! Na een rit van 4 uur komen we EINDELIJK aan in Medan. Een uurtje later zitten we met zn 4-ren bij de Mac Donalds de schansen.  GODVERDOMME ZEG!!! WAT SMAAKT DIT LEKKER!!! Nog lekkerder dan normaal!! We zijn tevreden. Ik ben al 3 uur bezig met dit verhaal en ben ondertussen alweer 20 muggelbulten rijker. Heb de kelereleijer net doodgeslagen. Wel is het lekker om overal nog gewoon lekker te roken binnen. Ik rook me gek hier, maar ja wat wil je met 0,80 cent per pakje?? Ik kap ermee, morgen nog een dagje Medan en s avonds naar Banda Aceh. 
Kus !